ze heet in elk geval Farzana. Ik lees in kranten Farzana Iqbal, soms ook Farzana Parveen. Ze is dood nu, want ze werd gestenigd terwijl ze drie maanden zwanger was, vlakbij een van de Hoge Rechtbanken in Lahore. Politie keek toe. Haar vader, twee broers, een ex-verloofde en nog wat andere mannen zijn de daders. Farzana wilde trouwen met een andere man dan haar familie op het oog had. De familie-eer was in het geding, verklaarde de vader-moordenaar achteraf. Ik kijk naar de foto in de krant, het bebloede gezicht van Farzana, het lichaam wezenloos op straat als weggegooid karton, en ik ben even helemaal uitgepraat. Een beeld als een betonblok op je kop.

Voorgeschiedenis: Farzana was een paar maanden daarvoor stiekem getrouwd met Mohammed Iqbal, de man die ze wilde, en die niet de neef was die haar familie voor haar had gearrangeerd. We moeten haar Iqbal noemen als we haar willen herdenken, want voor die naam heeft ze willens en wetens nog kunnen kiezen. Het pas getrouwde echtpaar...