Voor de machtige lezeressen van Libelle gaven kieswijzer, partijprogramma noch ideologie de doorslag.

Het vrouwenweekblad Libelle besteedde de afgelopen maand vele pagina’s aan de Kamerverkiezingen. Het tijdschrift bood ‘tips voor de zwevende kiezer’, stevige informatie over ‘de hoofdpijndossiers’, portretten van doorsneegezinnen (‘Eerlijk gezegd zouden wij financieel nog best een stapje terug kunnen doen’), en huiselijke interviews met de lijsttrekkers van de belangrijkste partijen (‘Als ik hem op televisie zie, dan denk ik: wauw, dat is mijn Emile’). Blijkbaar beseffen deze politici heel goed wat de spraakmakende gemeente in medialand doorgaans te weinig beseft: dat het nergens voor nodig is om nuffig te doen over een titel die naar eigen zeggen wekelijks 2,7 miljoen Nederlanders bereikt.

In de wildgroei aan peilingen sneeuwde het bericht onder, maar ook Libelle hield onder de doelgroep diverse malen verkiezingspolls (samen met Maurice de Hond). Jan Peter...