Film

Eigenlijk staat of valt de Belgische film Pulsar met één feit. En hij valt. De kijker wordt gevraagd te geloven dat de hoofdpersoon volkomen doordraait doordat iemand misschien via zijn wifi-netwerk zijn computer hackt. Ik dacht alleen maar: dan zet je de wifi toch uit en doe je de internetkabel rechtstreeks in je computer?

Het gaat om suspension of disbelief. Voor elke film, en elk boek, zijn er gradaties van ongeloof die je tijdelijk moet opheffen. Ten eerste dat je weet dat het acteurs zijn, dat het nep is. Maar ook binnen het verhaal moet je ongeloof opheffen. En dat luistert nauw. Een animatiefilm vereist andere aannames dan een Hollywood-film en die weer andere dan een arthouse-film die zich in het heden afspeelt, zoals Pulsar.

Stel dat Pulsar een aflevering van Star Trek was en het niet ging om ‘wifi’ maar om, ik zeg maar wat, integral vortex information scans. Dan had ik het direct geaccepteerd. Want daar heb je kennelijk geen kabels voor. Want anders hadden ze die...