Franca Treur

tan werd pas wakker toen de daling al was ingezet. Heel even dacht hij dat hij naast Ramona zat, maar het was Michieltje, die als enige van de mariniers op Kreta volkomen nuchter was ingestapt en hem nu toeriep dat ze straks in de aankomsthal in het gelid moesten gaan staan.
‘Er is eerst nog een praatje,’ schreeuwde hij boven het geloei van de motoren uit. ‘Intussen staat iedereen dan achter een lint op ons te wachten. Zo worden ze nog trotser op ons dan ze al zijn, snap je.’
Terwijl Michieltje in zijn oor tetterde, voelde Stan hoe hij kleiner werd. Niet fysiek, hoewel dat misschien ook, maar dat kwam gewoon door het reusachtige Amerikaanse vrachtvliegtuig waar hij in zat, en waarin zelfs een Leopard 2 zich een nietig kevertje zou voelen. Nee het was vooral zijn geest die leek te verschrompelen, zoals dat vaker gebeurde wanneer hij over zichzelf nadacht. Het was het woord trots dat dit effect op hem had.
Het wás vandaag een dag van trots. Zij kwamen thuis,...