<div class="wpg-element paragraph">
De manier waarop schoonmakers nu staken voor hoger loon is afgekeken van de VS. Geen gepolder meer, maar harde actie.
Of een baanloze schoonmaker kan staken, is geen vraag die Abdelilah Sbihi (36) bezig houdt. Hij kwam zonder werk te zitten omdat hij meedeed aan de FNV-actie die sinds 16 februari een deel van de nationale schoonmaakbranche platlegt. In je proeftijd ontslagen worden omdat je gebruik maakt van je stakingsrecht, bij zijn weten komt dat zelfs in Marokko niet voor. Daarom brult de kleine Sbihi mee in het koor van de laagbetaalden die er &#8216;schoon genoeg van hebben&#8217;. Hij eist twee procent loonsverhoging en zijn baan terug.
</div>
<div class="wpg-element paragraph">
Sbihi verhuisde vorig najaar van de Spaanse zuidkust naar een gemeubileerde kamer in Amsterdam-West. Het duurde even voordat hij werk vond, maar twee maanden geleden kon hij uiteindelijk met een halfjaarcontract aan de slag bij schoonmaakbedrijf GCA Special Events. Bij goed gedrag en bewezen kwaliteiten zou hij te zijner tijd in aanmerking komen voor een vaste aanstelling. 
Als beginnende kracht verdiende Sbihi € 8,75 bruto per uur, oftewel bij vijf dagen van half zes &#8216;s middags tot kwart voor acht &#8216;s avonds minder dan vierhonderd euro per maand. FNV Bondgenoten mobiliseert het schoonmaakproletariaat volgens een strategie die werd afgekeken van de Amerikaanse vakbond Service Employees International Union (SEIU), die haar aanhang onder laagopgeleide migrantenwerkers de afgelopen tien jaar verdubbelde. 
Keiharde actie De SEIU-aanpak staat haaks op het poldermodel. &#8216;We onderhandelen niet, we voeren keihard actie,&#8217; legde een vertegenwoordiger van de militante bond twee jaar geleden uit <a href="https://www.vn.nl.kpnis.nl/Archief/Samenleving/Artikel-Samenleving/Wij-onderhandelen-niet-wij-voeren-actie.htm" class="normal" title="Wij onderhandelen niet, wij voeren actie">in Vrij Nederland</a>. Menige Amerikaanse kapitalist die het gevreesde SEIU-vaandel bij de fabriekspoort ontwaart, breekt het angstzweet uit in het besef dat er zware tijden op komst zijn. Zo&#8217;n actie begint braaf met het uitdelen van pamfletten, maar eindigt meestal met een betoging voor de privéwoning van meneer de directeur. 
Het Nederlandse scenario is een milde variant van de Amerikaanse praktijk. Hier ageren de ruim duizend stakende schoonmakers tegen de bedrijven en instellingen die het schrob- en poetswerk uitbesteden aan de prijsvechters die hun personeel met een hongerloontje afschepen. De stakingen zijn dus niet tegen de directe werkgevers van de stakers gericht, maar tegen de opdrachtgevers van de schoonmaakfirma&#8217;s.
Hoe zo&#8217;n actiedag eruit ziet, weten de stakers van tevoren zelf ook niet. Op dinsdagavond zoemen de sms&#8217;jes rond met de vertrektijden van de tien touringcars die de volgende ochtend vierhonderd stakers uit het hele land zullen vervoeren naar het bedrijvenpark aan de Amsterdamse Zuidas. 
Ter plekke informeert vakbondsman Herrie Hoogenboom &#8211; &#8216;organize&#8217;, staat op zijn rechterarm getatoeëerd &#8211; de opgetrommelde achterban over het dagprogramma. &#8216;Vandaag gaan we gierige werkgevers pesten, om te beginnen ABN Amro aan de Zuidas,&#8217; kondigt hij aan. &#8216;Vanwege de kredietcrisis hebben we met z&#8217;n allen dertig miljard betaald om de bank te redden. Maar nu is deze bank te gierig om twee dubbeltjes extra aan de schoonmakers te betalen!&#8217; Na de mededeling barst gejuich los. &#8216;Ik ga mijn rekening bij ABN opzeggen!&#8217; roept een Marokkaanse schoonmaker. &#8216;Tenzij we een broodje zalm krijgen natuurlijk,&#8217; vult zijn Turkse collega aan. &#8216;Zalm! Snap je &#8216;m?&#8217;
ABN Amro op slot Nadat zo&#8217;n vijftig actievoerders in hun oranje hesjes erin geslaagd zijn de hal van het bankgebouw te bereiken, gaan de draaideuren op slot. Niemand kan nog naar binnen of naar buiten. Aan beide kanten van het glas doet het kabaal van trommels, scheepshoorns, roeptoeters en spreekkoren de grond trillen. 
Als een portier zo onverstandig is om iemand van de actieleiding te laten passeren, is er geen houden aan: sterke handen trekken de deur open en de meute stroomt naar binnen. De gesoigneerde bankemployees zien het schouwspel met verbazing aan. Actie, actie! Dan springt een heer in pak op een glazen designtafel. &#8216;Mijn naam is…&#8217; &#8211; maar van wat hij zegt, is geen woord te verstaan. &#8216;Totaal geen actie-ervaring, die man,&#8217; concludeert een betoger. 
</div>
<div class="wpg-element paragraph-quote">
<blockquote>
&#8211; &#8216;Ik ga mijn rekening bij ABN opzeggen!&#8217; roept een Marokkaanse schoonmaker.
</blockquote>
</div>
<div class="wpg-element paragraph">
De mislukte spreker blijkt Hans van Zon te zijn, woordvoerder van ABN Amro. Vergeefs probeerde hij uit te leggen dat de stakers bij de bank aan het verkeerde adres zijn. De bank heeft geen schoonmakers in dienst. Dat soort werk wordt uitbesteed. Even later begrijpt Van Zon dat het de bedoeling is dat hij bij de leiding van het schoonmaakbedrijf zijn beklag gaat doen over de vakbondsactie. Als de bank geen gedonder wil met spandoeken in de hal, dan zal de schoonmaakbaas orde op zaken moeten stellen, desnoods door het aanpassen van de cao.
Na een uur herrie maken, verlaten de stakers met gebalde vuist het bankgebouw. &#8216;We komen morgen terug!&#8217; grapt een van hen. &#8216;Hoe laat?&#8217; vraagt de portier. &#8216;Dat zeggen we niet!&#8217;
Geschiedenis Volgens vakbondsbestuurder Ron Meyer schrijven de nu zes weken actievoerende schoonmakers vaderlandse geschiedenis: dit is nú al de langst durende staking sinds 1929. Vijfhonderd stakers hielden het Centraal Station in Utrecht vijf dagen en nachten bezet; zoiets werd niet eerder vertoond. 
Het &#8216;eindbod&#8217; van werkgeversorganisatie OSB bleef steken bij een loonsverhoging van één procent dit jaar, gevolgd door een stijging van anderhalf procent volgend jaar. FNV Bondgenoten houdt vast aan een stijging van vier procent, uitgesmeerd over dit en komend jaar. Het overleg zit muurvast, maar volgens Meyer grenst de actiebereidheid aan het ongelooflijke: &#8216;Ik heb traditionele Turkse dames zien veranderen in uitgelaten hooligans.&#8217;
De tien bussen rukken in colonne op naar het hoofdkantoor van De Telegraaf aan de Basisweg. &#8216;Hier raakte onze vriend Abdelilah Sbihi vorige week zijn baan kwijt omdat hij staakte,&#8217; licht actieleider Herrie Hoogenboom toe. &#8216;Dat pikken we niet. We eisen dat Abdelilah gewoon weer aan het werk mag.&#8217;
De betogers popelen om met slaande trom en onder luid gejoel het bolwerk van Wakker Nederland in bezit te nemen. Opnieuw stroomt onder het oog van machteloze beveiligers een marmeren hal vol. &#8216;Mensen van De Telegraaf! U heeft het recht om te schrijven wat u wilt, maar staken is ook een recht!&#8217; roept Schiphol-schoonmaakster Judy Lock naar de toegestroomde nieuwsgierigen.
Ze draagt de megafoon over aan Jayne Forrester, een nette mevrouw in een mantelpakje die bij De Telegraaf over de Facilitaire Diensten gaat. &#8216;We gaan proberen dit probleem op te lossen,&#8217; belooft ze. &#8216;Eerlijkheid, daar sta ik voor. Ik ga nú GCA bellen.&#8217;
Het verlossende woord laat een half uur op zich wachten, maar dan is de zaak tot ieders tevredenheid geregeld: Abdelilah Sbihi heeft zijn baan terug. Schoonmaakbedrijf GCA kon moeilijk anders, nadat een boze mevrouw van De Telegraaf opheldering eiste. Vierhonderd stakende schoonmakers laten zich niet zomaar wegsturen.
</div>

Gerelateerd