Als jongen van zo’n jaar of twaalf al: politiek geïnteresseerd, zoals dat heet. Voor me zie ik nu een groep van wat ouwelijke jongens en meisjes, die later op de middelbare school klassenvertegenwoordiger werden, of redacteur van de schoolkrant, of lid van het leerlingenparlement (bestaat het nog?).Jong bevlogenen, die al wisten wat ze zouden stemmen, lang voordat ze mochten stemmen. Dat soort. Mijn soort.

De verkiezingsavond op tv vond ik onnavolgbaar spannend en voorspelbaar tegelijk. Spannend vanwege de langzaam binnendruppelende uitslagen, de staafdiagrammen die er toen ook al waren en de journalisten die uit hetzelfde, licht hysterische hout gesneden waren, dat in mijzelf verborgen lag. Voorspelbaar omdat in mijn herinnering nooit, maar dan ook nooit gebeurde waar ik op hoopte: de grote, alles tartende politieke verschuiving. Als puber droomde ik van uitslagen die veel later werkelijkheid zouden worden: stabiele, bestaande partij versplinterd, een nieuwkomer die alle...