We zitten aan de lunch, zo’n on-Hollandse, met wijn en verschillende gangen, en buiten is het gewoon 13.30 uur in Amsterdam, tijd dus voor een broodje kaas met melk. Waarschijnlijk voel ik me daarom buiten de orde staan; zo’n copieuze lunch in Parijs of Rome, dat kan, dan ben je toch al in het buitenland, maar met de eigen stad zo nadrukkelijk om me heen word ik een uitslover.

Tegenover me zit David Rieff, en eigenlijk wil ik daar meteen aan toevoegen ‘de zoon van Susan Sontag’, maar dat vind ik ongepast, omdat de man zoveel meer is. Schrijver, journalist, buitenlandcommentator, mensenrechtendeskundige. Je mag iemand niet zomaar reduceren tot zijn geboortestatus. Maar laten we er niet omheen draaien: David Rieff zit hier omdat zijn boek over de dood van zijn moeder net in het Nederlands is vertaald, met als ondertitel Memoires van de zoon van Susan Sontag en een foto van de moeder op het omslag.

Hij is dus in functie, hij is nu even meer ‘zoon van’ dan David Rieff. En dat komt...