Film
Veel thrillers heeft de Nederlandse cinema niet voortgebracht, maar het grote aantal &#8216;literaire thrillers&#8217; dat tegenwoordig wordt verkocht suggereert een potentiële markt. De eetclub springt daarop in.
Het is niet het eerste boek van Saskia Noort dat wordt verfilmd &#8211; Terug naar de kust was vorig jaar volgens de kritieken en commercieel gezien een redelijk succes &#8211; en het zal ook niet het laatste zijn: ook voor Afgunst en De verbouwing bestaan plannen. Bovendien is Noort niet de enige vaderlandse thrillerauteur die verkoopt: er liggen planken vol potentiële filmscenario&#8217;s in de boekhandel, als eenmaal blijkt dat ook het bioscooppubliek warmloopt voor Nederlandse thrillers.
Daarom wordt het spannend hoe De eetclub het gaat doen. Is de film ook spannend? &#8211; een cruciale vraag voor een thriller. Lange tijd wel. Lang genoeg, zou ik zeggen. Helemaal aan het einde ontspoort de plot, waarschijnlijk vanuit een misplaatste behoefte aan groots drama. Maar goed, dat stond het succes van de Zweedse Millennium-films ook niet in de weg.
Tot dat moment is de spanning van De eetclub bovendien vrij subtiel. Dat er barstjes zitten in de façade van beleefdheden en welvaart waarmee het net verhuisde stel dertigers wordt onthaald in de villawijk, is direct zichtbaar. Maar de barstjes worden maar langzaam barsten en wat er nou precies aan de hand is blijft lang onduidelijk &#8211; en dat is mooi.
Het verhaal wordt door regisseur Robert Jan Westdijk (Zusje, 1995; Phileine zegt sorry, 2003) mooi in beeld gebracht op fraaie locaties: Nederland heeft genoeg ergerniswekkend ruime villa&#8217;s in plaatsen als Bergen, Blaricum, Aerdenhout en Baarn waar een minder bedeelde filmkijker best eens een paar doden wil zien vallen. Heel diep gaat het allemaal niet, maar het is onderhoudend. En dat is voor een film als De eetclub genoeg.

Gerelateerd