Mijn man (belangrijkste reden om te trouwen: officieel ‘mijn man’ te kunnen zeggen), mijn man dus, werkt op zwarte scholen in de Amsterdamse Bijlmer. Hij doet daar aan ‘kunst- en cultuureducatie’.

Tien jaar geleden zou ik daar waarschijnlijk geringschattend over hebben gedaan. ‘Leer die leerlingen eerst maar eens behoorlijk rekenen en spellen,’ iets in die trant. Ik zag toen niet hoe belangrijk het is dat kinderen zich hechten aan de omgeving waar ze wonen. Dat juist leerlingen van Surinaamse, Ghanese of Marokkaanse origine niet de passantenstatus overnemen van hun ouders, die vaak net doen alsof ze hier ‘voor even’ zijn, om ‘later’ terug te keren naar het eigenlijke huis.

Mijn man heeft een collega, die ook op scholen in Amsterdam-West werkt en voor niet-Amsterdammers leg ik kort de sociale geografie van de stad uit. Amsterdam-Bijlmer of Zuid-Oost, zoals het officieel heet: vooral bruine en zwarte mensen, onze eigen Surinamers natuurlijk, maar ook allerlei...