Sport
De laatste week van augustus is voor voetballiefhebbers net zo verwarrend als de laatste week van januari. De competitie is al begonnen &#8211; in de zomer &#8211; of hervat &#8211; in de winter &#8211; en nu tellen ze de dagen tot het einde van de periode waarin spelers van club mogen veranderen. Met gekruiste vingers klikken ze enkele malen per dag hun favoriete voetbalsites aan, in de hoop te lezen dat hun held niet voor veel geld naar een rijkere club zal vertrekken, of dat de held van een kleinere club wel naar hun club zal komen. Het zijn de dagen waarop de amusante stroom van transfernieuwtjes en -geruchten een grimmig trekje begint te krijgen. Zo kan het gebeuren dat een sleutelspeler pas na een stuk of vier competitiewedstrijden plotseling niet meer op de training verschijnt. Een andere club heeft vlak voor het sluiten van de markt een zak met geld op tafel gelegd en de coach van de sleutelvoetballer aldus met een probleem opgezadeld. De coach moet maar afwachten of er zo snel een nieuwe sleutelvoetballer kan worden aangetrokken. In elk geval zal hij aanpassingen moeten doen waarvoor hij waarschijnlijk meer tijd nodig heeft dan de luttele dagen die hem scheiden van de eerstvolgende tegenstander.
Het zou daarom goed zijn als de start van de eredivisie samenviel met het einde van de transferperiode. Dan zou iedereen weten waar hij aan toe is en kunnen ingespeelde elftallen na het begin van de competitie niet meer door elkaar worden gegooid. Het zou de kans op goed samenspel &#8211; de basis van iedere teamsport &#8211; vergroten. Wie wil dat niet?
Vorige week nog zei coach Fred Rutten manmoedig dat hij de kwestie bij zijn club, PSV, zou aankaarten. Tot 31 augustus loopt hij de kans dat hij plotseling afscheid moet nemen van belangrijke spelers als Ibrahim Afellay en Ola Toivonen. Rutten baalt daarvan en dat is begrijpelijk. Alleen kan PSV hier weinig aan veranderen. Zelfs de KNVB is gebonden aan de begin- en einddata die door de Wereldvoetbalbond zijn opgelegd. De FIFA op haar beurt wordt achterna gezeten door de EU &#8211; en politici in Brussel en Straatsburg kijken nu eenmaal anders naar voetballers dan trainers en liefhebbers. Zij willen profvoetballers beschouwen als normale werknemers met rechten als ieder ander. Als het aan &#8216;Europa&#8217; lag mochten voetballers te allen tijde vertrekken met een opzegtermijn van twee maanden. Het gevolg zou een eindeloze stroom transfernieuws zijn en elftallen die zich zo&#8217;n beetje permanent moeten aanpassen aan nieuwe omstandigheden.
De huidige transferperioden &#8211; drie maanden in de zomer, één in de winter &#8211; waren de uitkomst van langdurige onderhandelingen in 2001. De bonden wilden voetbal als iets bijzonders zien, als een sector met z&#8217;n eigen beperkingen; de Europese Commissie ging uit van algemeen toepasbaar arbeidsrecht en wilde juist van die beperkingen af. Compromis: een arbeidsmarkt die vier maanden per jaar functioneert. Sinds januari 2010 heeft Europa dankzij het verdrag van Lissabon meer bevoegdheden op het gebied van sport. Met andere woorden: de toekomst lijdt eerder aan verruiming van voetbalvrijheden dan aan insnoering. In plaats van te mopperen op het huidige systeem doen de liefhebbers en coaches er dus beter aan het te koesteren, zo lang het er nog is.
Fatsoenlijk samenspel lijkt baat te hebben bij &#8216;middeleeuwse toestanden&#8217;, waarvan de voetballerij wel wordt beschuldigd; bij &#8216;slavenhandel&#8217; met geketende spelers. &#8216;Modern&#8217; staat voor transparantie en bewegingsvrijheid. Een moderne voetballiefhebber: hoe zou die eruit zien?

Gerelateerd