Pop

Het is niet meer na te gaan wanneer precies het misverstand is ontstaan dat een songschrijver over zijn eigen lachwekkende leventje zou moeten zingen om ons te kunnen plezieren. Nadat Bob Dylan de Beatles voor het eerst marihuana liet roken, om maar eens een historisch moment te noemen? Je zou bijna terugverlangen naar de jaren vijftig, toen het componeren van een liedje nog een vak was, en geen al of niet vermomde poging een blik te richten op het o zo uniek gewaande innerlijk. Een poging die telkens weer lijkt op: ‘Jeetje, moet je mij nou horen, wat ben ik bijzonder.’ Terwijl dat meestal niet het geval is.

Dat hij het in zijn muziek nooit of te nimmer over zichzelf heeft, is niet eens de belangrijkste reden om blij te zijn met Stephin Merritt, een in kleine kring verafgode songsmid uit New York. Aan elke plaat van zijn diverse bands, waarvan The Magnetic Fields verreweg de bekendste is, ligt een sterk afgebakend idee ten grondslag. Zo was er een pakketje van drie cd’s...