In Vrij Nederland deze week het verhaal van de Turkse Semra Çelebi. Jarenlang droeg zij uit volle overtuiging een hoofddoek. Ze was een trotse moslima, hield zich aan alle voorschriften en bad vijf keer per dag. Semra was waarschijnlijk juist vanwege haar bedekte hoofd bovendien een graag geziene gast bij allerlei multiculturele bijeenkomsten en debatten: ‘Ik was altijd dat meisje met die hoofddoek die zo goed Nederlands sprak.’

Haar verlangen om in ieder geval uiterlijk als seculiere vrouw door het leven te gaan werd groter naarmate ze met meer verschillende mensen in aanraking kwam. Die ontmoetingen gaven haar een breder perspectief. Toen ze de knoop eenmaal had doorgehakt was ze opgelucht: ‘Ik voelde me bevrijd: eindelijk was ik gewoon Semra, ik was anoniem.’ Haar ouders wisten in het begin van niets want als ze naar haar geboorteplaats Barneveld ging dan knoopte ze haar doek weer om haar hoofd.

Toen ze uiteindelijk de waarheid vertelde, waren haar ouders diep...