<div class="lead">De EU kan niet, als een land, een staatsschuld opbouwen. Begroten is daar schuiven en bedelen</div>
<div class="wpg-element paragraph">
<p>De Europese begroting is voor de meeste mensen een weinig boeiend onderwerp. Maar toen ik hier vorige week mijn verbazing uitte over de miljardentekorten op de begroting die de Europese regeringsleiders zojuist hadden goedgekeurd, bleek dat VN-lezers er toch graag meer van willen weten.</p>
</p></div>
<div class="wpg-element paragraph">
<p>Want hoe kan het nou dat de EU in de komende zeven jaar op papier 88 miljard euro tekort komt? Hoe kan het dat de bedragen die de EU toezegt jaar na jaar hoger zijn dan de bedragen die de lidstaten zeggen te gaan betalen. Hoe doen ze dat in Brussel?</p>
<p>Geld lenen is geen optie. De EU kan niet, zoals als een land dat kan, een staatsschuld opbouwen. Hoe dan? vroeg u zich af. Het eenvoudige antwoord is: door te schuiven en te bedelen. De iets ingewikkelder versie luidt als volgt. Allereerst moeten we beseffen dat de ‘begroting’ waar premier Rutte zo triomfantelijk mee thuis kwam, eigenlijk geen begroting is. Het is een ‘meerjarig financieel kader’ op basis waarvan de Europese Commissie jaarlijks een ‘echte’ jaarbegroting maakt. <br />En zo begint het schuiven. Neem bijvoorbeeld de 420 miljard die de EU voor de jaren 2014-2020 heeft gereserveerd voor ‘Duurzame groei’. Die 420 miljard zijn netjes over de jaren verdeeld in zeven delen van pakweg 60 miljard. Dat is papier. In werkelijkheid begint Brussel met plannen maken. Hierdoor komt de piek in de daadwerkelijke uitgaven doorgaans pas achterin de zevenjarige begrotingscyclus en merk je de eerste jaren niet dat de lidstaten eigenlijk te weinig betalen.</p>
<p>Schuiven doet Brussel niet alleen in tijd. Nieuw in dit financieel kader is dat ook tussen de verschillende begrotingsposten geschoven kan worden. Dankzij deze ‘global transfer’ kan geld dat over is bij de administratie bijvoorbeeld worden benut voor het stimuleren van de economie. Dat mocht vroeger niet.</p>
</p></div>
<div class="wpg-element streamer">
<blockquote>
<p>&#8216;Bijna hadden de 270.000 Erasmus-studenten geen cent gekregen&#8217;</p>
</blockquote>
</div>
<div class="wpg-element paragraph">
<p>Schuiven biedt lucht. Maar moeten alle toezeggingen niet uiteindelijk toch op de een of andere wijze worden gedekt? Zeker wel, en aan het einde van elke zevenjarige begrotingscyclus krijgt de verantwoordelijk eurocommissaris het nu dan ook lastig.</p>
<p>Dat bleek vorig jaar nog. Toen kwam de Poolse eurocommissaris Janusz Lewandowski ineens bijna 9 miljard euro te kort. Maar liefst 8,3 miljard aan landbouwsubsidies, 423 miljoen aan geld voor onderzoek en 90 miljoen voor het beroemde Erasmus-programma. Lewandowski moest bedelen bij de Europese Raad en bij het Europese Parlement. Een andere mogelijkheid had hij niet. Waren de lidstaten uiteindelijk niet over de brug gekomen, dan hadden de pakweg 270.000 Erasmus-studenten die nu met een beurs op pad zijn, geen cent gekregen. Om van de boeren en de onderzoekers nog maar te zwijgen.</p>
<p>Wat u ook van Europa mag vinden, dat de Brusselse begrotingsmolen zo in elkaar zit dat ambtenaren elk jaar weer moeten schuiven en bedelen om de eindjes aan elkaar te knopen, lijkt me onwenselijk. Maar de Europese Raad heeft het voor de komende jaren alweer goed gevonden. In juli oordeelt het parlement. Dikke kans dat de Raad daarna opnieuw mag gaan proberen met een financieel kader op de proppen te komen. Een sluitend kader graag ditmaal. </p>
<p><i>kees.kraaijeveld@vn.nl</i></p>
</p></div>


Gerelateerd