‘mon chéri, joue avec mes seins, c’est mieux. Tu aimes les seins lourds?’ Dit zegt een morsige Parijse lichtekooi tegen de antiheld Simon Aardewijn, vrijwel aan het einde van Jan Siebelinks nieuwe roman De blauwe nacht. In onvertaald Frans, dat nochtans goed te volgen is. Simon volvoert een plotse erotische missie: ‘Vanavond wilde hij het laagste, het vulgairste, het elementairste.’
In Siebelinks Parijs van de jaren zestig van de vorige eeuw, waar de lusten vrij spel hebben, al dan niet via betaalde liefde, is dit de zoveelste amoureuze rencontre – om het op z’n Siebelinks te zeggen. Tot mijn verrassing bleek evenwel achterin de roman een lijstje met vertalingen opgenomen. De vrije vertaling van het zware borsten-gekir luidt aldus: ‘Schatje, speel met mijn tieten. Dat is beter. Hou je van grote borsten?’ Zoveel is duidelijk: in deze...
Je reactie wordt geplaatst zodra deze is goedgekeurd. Je reactie is geplaatst.