Het beste is om totaal geen indruk achter te laten. Het is niet zo prettig voor je ego, maar dat kun je bij een tweede ontmoeting alsnog briljant in stelling brengen. Wat ik iedereen van harte kan afraden: een vage indruk. Iemand herkent je wel, maar weet niet meer waarvan. Het gezicht, die stem, het komt hem bekend voor. Sterker nog: d’r was iets mee aan de hand. Maar wat?

Ik herken de Surinaamse douanerecherche wel meteen: het is dezelfde hindoestaanse man die mij bij twee eerdere gelegenheden heeft ondervraagd, terwijl andere passagiers met bulken van pakketten mochten doorlopen. Ik reisde toen met mijn man, en de rechercheur heeft het bestaan te vragen of ‘wij broers waren, toch?’. Nee, man en man.

‘Wat?’

‘Partners, geliefden, getrouwd.’

Hierop volgde een korte stilte, ik meende altijd van ontroering, maar ik hou er een romantisch wereldbeeld op na dat nauwelijks correspondeert met de werkelijkheid, want wij moesten altijd mee, naar achteren, waar de ruimte niet gekoeld wordt...