<div class="wpg-element paragraph">
28-04-2008
Precies twee jaar terug was ik ook hier. Hier is New El Merg een arme woonwijk net voorbij de ringweg ten noorden van Kaïro. Ik herinner mij de dag precies omdat het net als vandaag &#8216;Sham el Nessim&#8217; was, een voorjaarsfeest wat zoiets betekent als ruiken aan de wind. Dit is één van de weinige nationale feesten die zowel door Christenen als Moslims gevierd wordt omdat het nog uit Faraonische tijd stamt.
Twee jaar geleden liep ik hier ook over stoffige zandpaden tussen groene landbouwveldjes en primitieve huizen van beton en baksteen die de overgang van de stad en de Nijl Delta markeren. Ik zag overal mensen in het gras picknicken. Zo ook de familie van Ahmed. Ik werd uitgenodigd om mee te eten op het grote kleed in de schaduw van een boom. Ik kreeg gezouten witte vis, rauwe ui, een maaltijd die hoort bij deze feestdag.
Ondanks dat wij elkaar nauwelijks konden verstaan, waren de man en zijn familie goed gezelschap. Ik maakte veel foto&#8217;s van hem en zijn kinderen. Ahmed de vader liet zijn zoon zijn paspoort halen om aan mij te laten zien. Daarin stond een Duits studentenvisum dat al jaren geleden was verlopen. Hij vroeg of ik ook voor hem een visum kon regelen, ik knikte glimlachend zoals een goede gast dat doet als hij op bezoek is.
Ik liet de foto&#8217;s die ik had gemaakt van de familie uitprinten hier in Kaïro met het plan om ze langs te brengen voordat ik terug zou gaan. Maar zoals altijd kwam het daar niet meer van.
Daarom loop ik hier nu twee jaar later weer met in mijn tas een envelop met foto&#8217;s. Ik herken de straten en provisorische gebouwen weer als ik er ben, het valt me ook op dat er in de afgelopen twee jaar flink wat nieuwe huizen bij zijn gekomen. Het veldje waar de familie twee jaar terug in het gras zat is omgespit alsof er gebouwd gaat worden en van de boom waar wij die middag met de familie onder zaten steekt alleen nog maar een stukje van de stam boven de grond uit. Ik herinner mij vaag in welk huis zij woonde en loop erop af. In de deur die open staat spelen kinderen. Ik haal mijn foto&#8217;s tevoorschijn en herken één van de meisjes daarop en geef haar de foto. 
Het meisje rent met de foto gillend het huis in en als in een storm staat binnen een kleine minuut de hele familie op de stoep voor het huis. Maar ondanks de lachende gezichten schrik ik van iets. Ahmed de man die ik twee jaar terug uitvoerig heb gefotografeerd, is veranderd. Zijn gezicht is gehard als klei in de zon. Zijn haar staat overeind en is droog als stro en in zijn glimlach die ik op de foto had gezet zie ik nu een zwart gat. Dan zie ik dat hij iets in zijn handen heeft. Hij leunt op een ijzeren rek en als ik mijn ogen verder laat zakken zie ik dat één pijp van zijn rode jogging broek ter hoogte van zijn knie is dichtgeknoopt. Ahmed mist een been.
Ik word het huis in getrokken en naar een kleine kamer geleid waar drie grote fauteuils en een bank dicht tegenover op elkaar staan. Zijn vrouw, kinderen en broer zitten nu allemaal naast elkaar op de bank geperst. Ik en Ahmed hebben allebei een stoel. Ze lachen hard om de foto&#8217;s die ik meegebracht heb.
Ik probeer erachter te komen wat er gebeurd is met Ahmed zijn been. Iets met bloed in zijn been, zegt hij. en wijst waar zijn voet zat. Ik begrijp dat hij een jaar in het ziekenhuis lag en toen moest zijn been eraf.
Ik maak opnieuw foto&#8217;s maar ik merk dat de kleine volle kamer met zoveel mensen mij benauwt. Ahmed vraagt nu of zijn broer bij mij in Nederland kan komen werken. Ik knik ja maar word moe van al die vragen die ik maar half kan verstaan en wil gaan. Maar Ahmed is volhardend en probeert erachter te komen wat voor werk zijn broer dan kan doen in Nederland.
Ik besluit om te gaan en sta op, maar wordt meteen tegengehouden door Ahmed en zijn zoon, ze houden mij net iets te stevig vast. Ik mag niet gaan en moet weer gaan zitten. Ik blijf staan en vraag mij af of ze me zouden laten gaan als ik mij nu met geweld zou losrukken. &#8216;First tea&#8217;, oppert zijn vrouw dan opeens en verdwijnt naar de keuken om water op te zetten. &#8216;Ok&#8217; zeg ik. &#8216;First tea and then I go&#8217;. Ahmed en zijn zoon laten mij los, glimlachend.
Terugkomen na twee jaar schept een verantwoordelijkheid waar ik niet op was bedacht. Ik ben altijd iemand die maar één keer langskomt en dan weer verdwijnt. Leven in een eerste indruk. Langskomen en wat foto&#8217;s maken is vrijblijvend maar op het moment dat je twee jaar later teruggaat is er opeens een verantwoordelijkheid waar ik niet op was bedacht.
Daarom ben ik ook niet heel erg verbaasd als Ahmed vraagt of ik een been voor hem wil kopen. &#8216;How much is a leg?&#8217;, vraag ik. Hij haalt een papiertje tevoorschijn en krabbelt daar een getal op en geeft het aan mij. Ik kijk ernaar en vouw het papiertje in vieren en stop het in mijn zak. Ik drink mijn thee op en mag nadat ik opnieuw omarmd en gekust ben, weg.
</div>

Gerelateerd