We wisten dat beroepsfotografen rare vogels zijn. En een scherpe blik op de samenleving en de mens in al z’n eigenaardigheden hoort bij de beroepsgroep. Maar het is even wennen als een fotograaf zich opwerpt als hoeder van de beschaving en de goede smaak.
Bij een man die in zijn fotoseries regelmatig de stand van het land opneemt, verwacht je enige fascinatie met de getatoeëerde bikers, de half ontklede partygangers en het exhibitionisme van de gegoeden der aarden. En toch was het Roel Visser die een paar maanden geleden in De Wereld Draait Door ronduit zijn ongenoegen ventileerde over de opzichtige figuren die hij portretteert in zijn nieuwste fotoboek Platter en Dikker. De aarzeling van Matthijs van Nieuwkerk – wie zijn wij om iemand met een dikke buik en tatoeages te veroordelen? – pareerde Visser met een felle blik: ‘Waarom zou je iets niet stijlloos mogen noemen, of schaamteloos, plat, ordinair?’ Zag hij er zo uit als...
Je reactie wordt geplaatst zodra deze is goedgekeurd. Je reactie is geplaatst.