Ik zou willen dat dit land me eens met rust liet. Er zijn zo van die dagen. Het helpt niet om je in de verste uithoek te verstoppen, want dat pakket met aangifteformulieren vindt de weg wel. Hier op de berg raakt het telefoonnetwerk zoek, wijst TomTom het verkeerde land aan, verdwijnen pakjes spoorloos over de grens, maar overheidspost kruipt waar het niet gaan kan. Het gaat me niet om het geld, dat mogen ze automatisch afschrijven van het beetje dat ik verdien. Maar mijn tijd en aandacht, die zou ik graag beschermen.

Vroeger woonde ik in een groot land dat ik prettig gestoord zou noemen en anderen ronduit achterlijk, maar daar kreeg je tenminste nog echte post. Weet u nog, van die brieven die begonnen met: ‘Hoe gaat het met jou, met mij gaat het goed’? Vertel dat maar aan uw kleinkinderen. Hier stel ik het openen van de brievenbus uit om mijn humeur te sparen. Als ik na een paar dagen die klep opentrek, stijgen ze op, de verwarde proefballonnetjes van ons ijdele staatsapparaat:...