Media
Wat doe je als een publicatie bij vriend en vijand tot ophef leidt? Dat verschilt uiteraard per redactie, en van geval tot geval. Maar de wijze waarop NRC Handelsblad zich dezer dagen verdedigt, is wel heel interessant. 
Vorige week vrijdag, het zal u niet zijn ontgaan, raakte prins Johan Friso bedolven onder een lawine. Een dag later wisten wij weinig meer dan dat zijn toestand ongewis was, en niet zonder levensgevaar. Toen viel NRC Handelsblad op de mat. Op de voorpagina gaf een verslaggeefster het weetje door dat haar via haar arts-echtgenoot had bereikt: dat de prins &#8216;geen schedelbasisfractuur&#8217; had en &#8216;geen verwondingen aan de rest van zijn lichaam&#8217;. Het &#8216;enige serieuze probleem&#8217; zou de ademnood zijn waarin de patiënt had verkeerd. De toestand van het slachtoffer, kortom, was nog steeds ongewis, en niet zonder levensgevaar. 
Ik wreef mijn ogen uit. Dat zo&#8217;n drama bij gebrek aan nieuws tot een golf van non-nieuws leidt, was te verwachten. Maar dat het lievelingsblad van intellectueel Nederland hieraan meedeed? Waarbij het ook nog eens losjes omsprong met medische informatie die buiten de betrokkenen niemand aangaat &#8211; zelf niet als het een publiek persoon betreft? Ik kon me nauwelijks voorstellen dat de redactie hiermee wegkwam. 
En inderdaad. Binnen de kortste keren zoemde de verontwaardiging overal rond &#8211; onder collega-journalisten, onder collega-medici, maar vooral onder lezers. De hoofdredacteur zag zich genoodzaakt om nog diezelfde dag op zijn blog een bericht aan de kwestie te wijden. Heus, er was ter redactie grondig over nagedacht. Maar het artikel had &#8216;een ander licht&#8217; op de gezondheidstoestand van de prins geworpen. En het is &#8216;nu eenmaal onze taak&#8217; om de mensen &#8216;zo betrouwbaar en genuanceerd mogelijk&#8217; te informeren. Erg helpen deed zijn poging vooralsnog niet; wederom volgde een stroom briesende reacties. Met des te meer belangstelling sloeg ik de editie van maandag open. Per slot was de eerste opwinding nu achter de rug. Misschien dat de redactie na een paar nachtjes slapen indrukwekkender redenen had bedacht. 
Laat ik zeggen: de oogst was rijk.
Op pagina 3 trok een columniste de parallel met eerdere affaires. Teneur: de Nederlandse media zwegen &#8216;vanouds graag beleefd&#8217; over de Oranjes. Zie Greet Hofmans, zie de verliefdheden van Irene en Beatrix &#8211; naar buiten gebracht door de buitenlandse pers. Derhalve spreekt ook berichtgeving over het brein van deze prins vanzelf, althans &#8216;voor journalisten die hun vak serieus nemen&#8217;. Verderop in de krant werd het wijzen naar les autres tot kunstvorm verheven. Eerst legden de verslaggeefster en haar man nog eens uit hoe het zo gekomen was. Teneur: als de Rijksvoorlichtings­dienst scheutiger was geweest, had dit niet hoeven gebeuren. Dat werd ook de lijn die een befaamd commentator volgde. Teneur: in het buitenland snappen ze wél dat je in dit tijdsgewricht medische openhartigheid moet betrachten. Ten slotte liet de hoofdredacteur weer van zich horen. Teneur: wij publiceerden omdat onze &#8216;journalistieke opdracht&#8217; en &#8216;het algemeen belang&#8217; het zwaarst wogen. 
Welbeschouwd stoelde de verdediging op slechts één argumentatie. De koninklijke familie is van ons allemaal. Dús dienen haar medische gegevens integraal op straat te liggen. En gebeurt dat niet, dan mogen wij, dappere ridders van het vrije woord, onze goddelijke gang gaan. Om te vertellen dat er geen nieuws is? Was de aanleiding niet zo treurig, een schaterlach zou op z&#8217;n plaats zijn geweest.

Gerelateerd