<div class="wpg-element paragraph">
02-02-2008 Grijs
Niemand weet,’ zo hoorde ik in de wachtkamer, ‘niemand weet dat ik Repelsteeltje heet.’ ‘Jawel,’ schreeuwde ik. ‘U heet Repelsteeltje en ik weet dat.’ ‘Maar mijnheer Grijs, u bent ten dode opgeschreven. Dat weet u toch. Daarom zit u hier in de wachtkamer. Straks gaat u naar de dokter. Die zal u het slechte nieuws vertellen. Maar eerst moet u een vrijwillig verklarinkje tekenen.’ ‘Een verklarinkje? Ik heb toch een verzekering. Die betaalt toch alles?’ ‘De verzekering heeft er niets over te zeggen. Een behandeling met antimortica, hoe duur dat ook is – uw verzekering betaalt ervoor. Zes jaar lang krijgt de patiënt antimortica ingespoten. Zo’n behandeling kost zeshonderdduizend euro. Uw verzekering betaalt ons voor uw behandeling dus driehonderdduizend euro.’ ‘En de andere helft moet ik zelf betalen?’ ‘U krijgt een behandeling met antimortica. Of u krijgt geen behandeling met antimortica. Dat bepalen we met dit dobbelsteentje.’ Repelsteeltje toonde me een dobbelsteen met drie zwarte zijkanten en drie witte zijkanten. ‘Als u nu eventjes de vrijwillige verklaring tekent dat u behandeld wilt worden, dan gooit de dokter straks dit dobbelsteentje. Komt zwart boven, dan krijgt u zes jaar lang injecties met antimortica. Komt wit boven, dan krijgt u injecties met zuiver water. De verzekering betaalt voor de zwarte dobbelsteentjes. De witte injecties betaalt het ziekenhuis, die zijn natuurlijk niet zo duur en die verschaffen ons een belangrijk inzicht.’ ‘Wat voor inzicht?’ ‘Na zes jaar kijken wij of er meer doden zijn gevallen onder de patiënten die met antimortica zijn behandeld of onder de patiënten die een wit dobbelsteentje kregen. Zo gaat de medische wetenschap vooruit.’ ‘Zeg, Repelsteel, u denkt toch niet dat ik gek ben? Ik kom hier omdat ik hoop dat u mij kunt genezen. Ik kom hier niet om de medische wetenschap vooruit te helpen. Als u wilt weten of dat spul dodelijk is of niet, slik het dan zelf in. Waarom zou ik het risico nemen om vergiftigd te worden?’ ‘Maar mijnheer Grijs, u neemt helemaal geen risico. Dood gaat u toch wel. Dat is nu eenmaal al eeuwen geleden wetenschappelijk vastgesteld. Wij willen alleen weten of antimortica de dood versnelt of niet. Wat kan het u schelen of u tachtig of honderd wordt? Als u de ene pech heeft, dan is het tachtig en als u de andere pech heeft, dan wordt het honderd. Maar intussen weten wij fijn of antimortica werkt. Dankzij uw medewerking. U hoeft alleen maar even hier te tekenen dat u vrijwillig aan ons experiment meedoet.’ ‘Vrijwillig? Experiment? Denkt u dat ik gek ben?’ ‘Aan gekheidbestrijding doen wij niet, dan moet u naar de afdeling psychiatrie gaan. Daar behandelen ze de ene helft met Freud en de andere helft met pillen. Zo hopen ze daar te vinden welk van de twee remedies het beste werkt. Alleen duurt het experiment daar geen zes jaar maar zestig jaar. U weet bij ons al binnen zes jaar of u dood bent en of ons geneesmiddel het goed doet of juist niet. Daar kunt u toch niets tegen hebben?’ ‘Hoeveel van die zeshonderdduizend gulden krijgt de arts en hoeveel de farmaceutische industrie die antimortica fabriceert zonder te weten of dat spul helpt?’ ‘Wat doet dat er nou toe? Het is trouwens zeshonderdduizend euro, niet gulden.’ ‘Maar het staat toch vast dat de gulden een halve euro waard is, zoals maar de helft van de patiënten die hier komen de antimortica moeten betalen. Val dood, Repelsteel.’ En dat deed ze.
</div>

Gerelateerd