In gedachten verzonken loop ik naar het houten plateautje tussen de bomen. Ik hijs me op het meditatiekussen dat er ligt en drapeer het muskietennet om me heen. Mijn gesprekje met een jonge, Britse monnik galmt nog na. Niet vreemd misschien, na negen dagen geen woord te hebben gesproken tijdens deze boeddhistische stilteretraite. Onze zwijgplicht hebben we net verzaakt. De Brit vertelde dat hij ook na drie jaar in dit Birmese klooster ten noorden van Rangoon nog weleens ten prooi valt aan minder gewenste gedachten en emoties. Ze komen volgens het boeddhisme voort uit begeerte, de oorzaak van menselijk lijden. Met inzichtsmeditatie wordt hier opmerkzaamheid beoefent, die begeerte uiteindelijk de nek moet omdraaien.

Een relativerende rust kruipt op. Ik realiseer me dat iedereen maar wat aanklungelt. En iedereen begint steeds, monter of zwartgallig, weer opnieuw. Waarom doe ik dat zelf ook niet, nu de turbulente jaren achter me lijken te liggen? De ingevingen rijgen zich als vallende...