E. I.
Het is nu al een paar weken geleden dat Max is overleden. Als geïnteresseerd luisteraar van het Oog, Zembla en de rest blijft het gemis groot. Gelukkig is Natascha er!

Rosalie Lagewaard
Ik was ooit te gast in Rondom Tien. Max van Weezel was daar ook met zijn dochter. Omdat ik bij hun in de buurt woon bood hij mij genereus aan mij af te zetten. Dat vond ik toen zo verbazingwekkend. Absoluut een mens met een goed hart. Ik wens zijn vrouw en dochter, en mensen die van hem hielden, heel veel sterkte met het verwerken van dit grote verlies.

Sera Spanier
Max, wat was je altijd integer en wat had je een grote kennis van zaken.
De herinnering aan jou zij ons ten zegen.
Gecondoleerd Anet en Natascha en veel sterkte in de komende tijd.

Julia Maria Keers
Tijdens mijn masterscriptie over totalitaire regimes worstelde ik met een mix van vage en chronische vermoeidheidsklachten, maar gelukkig waren Max en Natascha er juist in die periode als mijn Bonnie en Clyde. Ze moedigden me aan om te blijven schrijven en ik had me geen meer robuuste, doorgewinterde of dappere voorbeelden kunnen voorstellen. Veel sterkte voor de familie en nabestaanden.

Ingeborg Brounts
Elke avond in bed met Max en Met het Oog Op Morgen, wat een rustgevende stem, zo vertrouwd, hij hoorde bij ons, altijd up to date over elk onderwerp dat hij besprak. Dank Max, ik mis je.

Ella van Dongen
Voor mij hoort Max van Weezel allereerst bij de radio. Ik genoot van Welingelichte kringen, Argos, de lange interviews en Met het Oog Op Morgen. Zijn stukken in VN heb ik nooit overgeslagen. Altijd boeiend om te lezen. Ik zal zijn mildheid en brede kijk op de politiek missen.

Frank van Gils
Met het Oog Op Morgen
Soms luisterde ik niet eens, je stem was al voldoende.

Francien Strietman
Ik ken Max vooral van Met het Oog Op Morgen. Wat een prettige, rustige, intelligente en scherpe presentator! Mijn zaterdagen sloot ik af met zijn stem. Wat een verlies, ik heb uit alle verhalen begrepen dat hij behoorlijk roofbouw pleegde op zijn gezondheid door zijn enorme werklust en grenzeloosheid. Veel sterkte voor iedereen die van hem hield, en ook ik zal hem erg missen.

Kees Eigenhuis
Als trouw lezer van Vrij Nederland vanaf het begin van de jaren 70 was het overlijden van Max een moment van realiseren dat weer een lid van de ‘oude garde’ van VN is weggevallen. Het doet me ook met weemoed terugdenken aan de tijd van de dikke krantenpapieren versie met de katern, terzijde en de tekeningen van de beide Peters, Vos en Van Straaten. En de bijdragen van Max natuurlijk, die altijd zeer ter zake doende waren en vooral ook zeer goed leesbaar. Ik heb Max niet persoonlijk gekend maar uit wat ik van hem gezien heb, blijkt dat het ook een zeer innemende man was. Een gemis voor VN, maar ook voor heel Nederland, dat juist nu zo’n heldere blik zo nodig heeft.

Eva Smit
We kenden elkaar vooral van begroeting, toen tijdens een bijeenkomst over oorlogse- en na-oorlogse generaties, het gespreksonderwerp ‘getraumatiseerde ouders’ was. Ik  – oorlogswees – begreep daar die dag pas goed de draagwijdte van. Toen het publiek haar mondje mocht roeren heb ik gezegd: je kunt misschien beter geen ouders meer hebben, zoals ik, dan getraumatiseerde ouders zoals jullie.. Max, naast zijn dochter zittend, zei een beetje aangedaan: ‘Jee, dat is wel iets wat je daar zegt.. daar moet ik over nadenken.’ Niet oordelend, niet af- of goedkeurend, maar open en bereid tot meedenken en -voelen.

Arme Max, veel te geliefd, te aimabel, te jong en te getalenteerd om weg te wezen.

Jef de Jager
Het was midden jaren zeventig dat mij op de lommerrijke Oudezijds Voorburgwal een kleine leeftijdgenoot tegemoet liep, gehuld in een regenjas tot op zijn enkels en met zijn hoofd afzijdig in de lucht. Hoewel wij de enige zielen op de gracht waren, keek hij geen tel mijn kant op. Ik weet nog dat ik verbaasd dacht: zo, dat is een verwaande kerel! Sindsdien draag ik zijn beeltenis ook bij me als personificatie van verwaandheid. Later begreep ik echter dat het Max van Weezel was geweest, de onzekere journalist, die andermans zekerheden aan de kaak stelde. Schijn en wezen, hij moet ook zelf met dat thema gevochten hebben.

Anneke Verbraeken
Het was chaos in de donkere, half ondergrondse Bleichzaal, vernoemd naar de vader van zijn vrouw. Hij was voorzitter en probeerde orde in die chaos te krijgen: we moesten beslissen of in Nieuwspoort Fitna vertoond mocht worden, een ‘film’ van Geert Wilders die de heftige en kwaadaardige toorn van de fundamentalistische moslims zou oproepen, zo was de verwachting.

Maar Max was te lief voor een voorzitter. Hij bonkte nooit met een vuist op tafel, probeerde met zachte stem partijen met elkaar te verenigen. Wat meestal uitmondde in door elkaar gekakel. Die avond moest hij bij een laat praatprogramma uitleggen waarom in het centrum van het vrije woord, de film niet vertoond zou worden. Hij had het er zichtbaar moeilijk mee. Max we gaan je zo ontzettend missen! (En je adresboekje…)

Jeroen Jansen
Ik was altijd een man, of toen nog jongeman die graag generaliseerde. Tot ik op een avond naar het Zwarte Schaap zat te kijken met als schaap Gretta Duisenberg. Gretta werd, naar eigen zeggen, getreiterd door de Joden in Amsterdam Oud-Zuid. Max van Weezel zat in het publiek en stelde de enige juiste vraag: ‘De joden van Oud-Zuid, wie zijn dat dan?’ En Gretta kon alleen maar antwoorden: nou gewoon de joden van Oud-Zuid… en misschien is het niet zo spectaculair voor velen, maar voor mij was het een gamechanger… Klaar met generalisaties en er bovenop zitten als het opduikt… Max bedankt.

Felix Klos
Het was 18 juni 2016. Een hete zaterdag in Amsterdam. Ik had zitten dubben.

Het legendarische Radio 1 programma Met Het Oog op Morgen wilde een Brexit-debat organiseren. Ik maakte me zorgen over de omstandigheden. En mijn tegenstander. Twee dagen eerder werd de Labour-parlementariër Jo Cox vermoord door een rechts-extremist. Tegenover me zou Thierry Baudet zitten.

Moest ik dat wel doen? Baudet was nog geen politicus, maar dit zou duidelijk een politiek debat worden. Mijn eerste. Ik had behoefte aan houvast.

Dat kon de redactie bieden. Een eerlijke, empathische, feitelijke gespreksleider met meer kennis van zaken dan wij twee ooit zullen hebben: Max van Weezel.

Zijn stem. Zijn hand op mijn schouder. De gefluisterde verzekering dat het beschaafd zou blijven. Ik wist dat het goed zat.

Kort daarna mocht ik terugkomen bij Max. Dit keer in de studio van Het Oog in Hilversum. We deelden verdriet over de Britse uittreding. En toen ook troost. Minutenlang luisterden we samen naar het genie van Brian Wilson. ‘Tears in the Morning’ van de Beach Boys. Die tranen voelden anders dan die van vandaag.

Max van Weezel. Nuchter, nederig metselaar aan de altijd onvoltooide kathedraal van de taal. De taal die ons verbindt. Het enige middel waar we elkaar en de wereld mee kunnen benaderen. Die stem, dat wezen. Goede wil met klare blik. Kennis met doorzicht, begrip en hulp.

Wat een dankbaarheid voel ik, Max, dat jij er was in wereld die ik aantrof.

Kees de Bock
Vlijmscherpe analyses met een wat gedempt stemgeluid door een mens met zijn hart op de goeie (linkse) plek. Prettig, boeiend en uniek om naar te luisteren en altijd ruimschoots voldoende om nog een uurtje wakker te blijven voor Het Oog en/of thuis te blijven voor Argos! Wat zonde en wat een gemis. Sterkte voor iedereen die dat ook zo voelt.

Ko Bordens
Het eerste dat ik altijd las, dat was Max.
Ik zal hem reuze missen.

Sabine Bertuch
Een leuk interview met mijn man John Heijink op 18 februari 2017 over Piet Heijn, we kregen zelfs een rondleiding van Max in de studio van de NOS.

Marie Koning
Ik ben een oude abonnee van Vrij Nederland, het eerste wat ik las was het stuk van Max van Weezel. Toen Vrij Nederland besloot te stoppen met stukken van Max heb ik mijn abonnement opgezegd. Ik vind Thijs Broer wel een goede opvolger. Maar Max is uniek. De brieven in Trouw van Max en zijn dochter Natascha waren ook mooi. En dan de radio Argos, Met het Oog Op MorgenMax is familie, ik zal hem erg missen, maar niet vergeten. Mijn deelneming aan zijn vrouw en dochter.

Adu Wijnhard
Ik ben als Apple-systeembeheerder verbonden geweest aan de Weekbladpers BV. Een van de bladen van WPG is Vrij Nederland, daar heb ik Max een aantal jaren mogen mee maken als redacteur. Als mens kwam hij bij mij altijd over als een zeer vriendelijk man met een enorme algemene kennis van alles binnen zijn vakgebied. Hij gaat op veel fronten gemist worden voor zijn mening in woord en schrift, maar vooral door zijn familie. De condoleance voor de familie, ik wens ze sterkte en kracht toe met het verdrietige verlies van Max.

Wim van Klaveren
In de jaren ’90 was ik eindredacteur van Spijkers met Koppen, het VARA-programma op Radio 2 elke zaterdagmiddag. Als presentator Pieter Jan Hagens, of later Felix Meurders, verhinderd was, kon ik altijd een beroep doen op vaste invaller Max.

De eerste keer vond ik dat best eng, ik keek op naar de journalist die ik altijd bewonderend las in VN, maar intussen zal iedereen die deze pagina’s leest wel weten wat voor aangenaam en beminnelijk mens Max was.

Er wordt overal veel geschreven over Max’ fascinatie voor Den Haag en de Haagse politiek, en natuurlijk kon de luisteraar van Spijkers met Koppen daar ook altijd van meegenieten als hij weer eens presenteerde. Maar het staat mij ook nog levendig bij hoe Max kon genieten van het interviewen van mensen die helemaal niets met de Haagse politiek van doen hadden.

Een charmezanger, een exhibitionist die tot zijn schrik geheel naakt naast hem plaats nam (iets wat het aanwezige publiek wel zag aankomen, maar Max zelf helemaal niet; hij ving het overigens unverfroren op), een drietal travestieten met oorbellen die Max blijkbaar intrigeerden of een bioloog die hem beloofde een pas ontdekte kikkersoort naar hem te vernoemen. Of dat ooit daadwerkelijk is gebeurd weet ik niet, maar ook zonder dat is Max voor mij onsterfelijk.

Jonathan Hielkema
(helaas is dit bericht nooit aangekomen, deze mail dateert van 26 januari 2019)

Beste Max,

Vorige week vrijdag liep ik met een vriendin door Den Haag – de stad waar ik woon en werk – en zag ik u zitten bij Dudok, met zicht op het Buitenhof en een lekker sigaartje in uw hand. Er schoot veel door mij heen toen ik u zag zitten en wij kortstondig oogcontact hadden. Ik wilde eigenlijk wat zeggen, of iets laten blijken, maar ik liep gewoon door. Ik ben 24 en net afgestudeerd aan de kunstacademie. Sinds 2017 ben ik mij bewust van de programma’s waarin u spreekt en luister ik met veel belangstelling, bezorgdheid en bewondering naar deze podcasts – zij het Met het Oog Op Morgen, Argos of De Stemming. ’s Ochtends luister ik graag met een kop koffie of tijdens het douchen, ’s avonds doe ik dit vaak voor het slapen, of om in slaap te vallen.

Ik heb geen specifieke boodschap, sterker nog, ik weet eigenlijk niet precies wat ik wil zeggen. Wel heb ik sinds vorige week vrijdag een heus gevoel waar ik niet van afkom. Het voelt verschrikkelijk en het maakt mij boos, tegelijkertijd heb ik ongekend veel respect voor de manier waarop u doorgaat en uw werk voortzet, iets wat mij motiveert en ook doet denken.

Hetgeen ik waarschijnlijk vooral wil laten blijken is mijn bewondering voor al het werk dat u doet en de realistische en ietwat luchtige manier waarop u spreekt over uw ziekte. Je bent een groot mens en groot voorbeeld.

Met lieve groet,

Een van je vele luisteraars!

Evelien Polter
Max van Weezel leidde de avonden in het PvdA Politiek café De Rode Werf in Amsterdam op een ontspannen soms een beetje sarcastische wijze tot eind 2018. Een avond onder leiding van Van Weezel leidde altijd tot een soort politieke gezelligheid en niet tot grote confrontaties, dat was een verademing in deze tijd van tegenstellingen. Hij was een leeftijdgenoot van me, hij leefde me soms voor hoe je de wereld politiek kon bediscussiëren zonder teleurgesteld te zijn in het niet bereiken van de idealen die we koesterden in de jaren zeventig.

Donald Staneke
Niets of niemand was hem te hoog, niets of niemand was hem te min.

Iris
Voorjaar 2018, enigszins verwilderd, stormt er een man het reisbureau op de Beethovenstraat binnen. Hij wil op reis, of we een folder hebben. Natuurlijk, meneer waar wilt u naar toe? ‘New York.’ In een super hoog tempo bespraken we de mogelijkheden. Tijd om te zitten was er niet. Met een enorme gretigheid, dwaalden we virtueel in circa tien minuten door de verschillende wijken van New York. De uitdrukking op zijn gezicht veranderde van zeer energiek naar vermoeid. ‘Meneer u hoeft niet op reis. Thuis blijven mag ook.’ Hij bedankte mij hartelijk voor het advies. In grote haast verliet hij het filiaal, er bleef een draadje van zijn regenjas hangen aan de deurklink. Ik liep er naar toe. Zag hem in zijn overdwars geparkeerde auto stappen. Mijn collega’s vroegen: wie was dat? ‘Dat is Max van Weezel, iets zit hem op de hielen, ik hoop dat het niet ernstig is.’

Kaj Leers
Die lieve, aardige, behulpzame en altijd scherpe Max van Weezel. In mijn tijd als redacteur van Politieke Junkies een vaste podiumgast waar je op kon bouwen. En niet voor niets een veelvuldig winnaar en – laatstelijk – samen met Joost Vullings de beste Politieke Junkie ooit. Altijd geestig, altijd scherp, altijd een anekdote die je nog nooit eerder gehoord had.

En dus altijd behulpzaam. Toen ik het manuscript van mijn eerste boek af had en ik vanzelfsprekend nerveus was over het resultaat, vroeg ik Max of hij het wilde lezen en er zijn mening over wilde geven. ‘Natuurlijk!’, was het antwoord. Ik denk een week na het opsturen kreeg ik een berichtje: goed en leuk! Gerustgesteld stuurde ik het manuscript naar de uitgeverij.

Max, dank je wel.

Clara Legêne
PvdA-congres januari 2015, De Fabrique (wie verzint zo’n naam) in Utrecht. Ik heb zin om even te roken en tref buiten het gebouw in een achenebbisj tramstel Max van Weezel, die ook zin had even te roken. De rookruimte was treurig smerig, het rookverbod overwoekerde destijds in rap tempo het land. Die combi bleek voor ons goed voor een spontaan potje mopperen van zeker vijftien minuten. Waarna we naadloos overgingen op eendrachtig en hartstochtelijk de PvdA de maat nemen. Die arme PvdA.

Het tramstel stond intussen blauw van de rook, buiten goot het van de regen en we waren allebei door onze PvdA-gram heen. Van Weezel vroeg of ik nog wat te mopperen wist, ‘want het is hier fijn mopperen met jou en veel leuker dan het congres’. ‘Israël?’, stelde ik voorzichtig voor. Maar Max had (uiteraard) mijn actuele motie Israël-Palestina gelezen (die later die dag aangenomen werd), en het leek hem niet verstandig het samen met mij over Israël te hebben. ‘Laten we het gezellig houden.’ Waarna we het wel zeer eens werden over wat we allemaal vonden van ene meneer Netanyahu. Ik kan me geen congres herinneren waar ik zo lekker gelachen heb, als toen in dat uurtje met Van Weezel in een roestige tram.

Wat een verlies voor de journalistiek is het, zijn vroege overlijden. Ik ben voor hem en zijn naasten en voor ons wel blij dat we het konden zien aankomen. En dat velen hem dus nog hebben kunnen laten weten, en zien, dat hij echt verschil heeft gemaakt. Als kundig journalist en als een buitengewoon aardige en geestige man.

E. Kramer
Voor mij het meest aangename radio programma van de week, de zaterdagavond NPOMet het Oog Op Morgen, altijd die práchtige, liefdevolle en rustige stem van Max. Met integere en indringende vragen…

Owen van Oers
Als er een nieuwe Vrij Nederland verscheen, las ik altijd eerst Max’ column. Geschreven met een gouden pen. En zijn radio-interviews waren geen ‘Max van Weezel-shows’. Oftewel: geen egotrippende reporter die zichzelf graag hoorde praten, maar oprechte belangstelling voor anderen.

Sterkte toegewenst collega’s, familie en vrienden. Dag mooi Mensch!

Peter-Paul de Baar
Verre van onverwacht, maar niet minder schokkend: de dood van mijn vriend Max van Weezel.

Er is de laatste maanden en natuurlijk ook vandaag al heel veel treffends gezegd en geschreven over Max. Maar nauwelijks over zijn entree in de journalistiek. Laat ik dat dan maar eventjes doen. Want voor een deel was ik (sinds 1975 mede-redacteur van het ASVA-blad Poorter) daarvan getuige. Zoals ik op 7 april 1978 ook getuige mocht zijn bij zijn huwelijk met Anet, met wie ik toen ook al zes jaar bekend en sinds drie, vier jaar bevriend was. Bij het grootste bruiloftsfeest in het gloednieuwe Marriott Hotel (voor de apetrotse ouderparen speelde geld eventjes geen rol) brachten wij als getuigen – naast mij Anneke Teunissen, Han Quast en Duco Hellema – een cabaretje. En daarvoor verzamelden we ijverig citaten van het duo uit hun eerdere schrifturen. Zo kreeg ik ook enig zicht op Max’ allerállereerste schreden op het vlak van de journalistiek.

Die deed hij (sinds 1951 opgroeiend in Voorschoten) al sinds 1965 op het Stedelijk Gymnasium in Leiden, als medewerker (‘Waarom geen stemrecht voor tweedeklasser?’) en later redacteur van het schoolblad Socius. Daarin schreef hij al behoorlijk subversieve stukjes, waarin hij het klassieke gymnasium als schoolsoort ter discussie stelde, opkwam voor langharigen en zijn liefde beleed voor de Beatles. (Hij schopte het zelfs tot voorzitter van de Beatles-Fanclub, afdeling Leiden.) Maar ook toen al toonde hij zijn satirisch talent, met onder meer een parodie op een ‘Lieve Lita’-rubriek: Mooie Max antwoordt Minderjarige Meisjes. Ik citeer: ‘Meisjes, als je je ogen opmaakt, je lippen stift… , denk je dan wel eens aan God?’ . En: ‘Ja, lieve lezeresjes, steek het aardgas maar weer aan en stop de pollepel achter de lieve oortjes, want we gaan weer eens iets heel lekkers klaarmaken voor Uw echtgenoot (want U weet het: hij heeft er recht op na een dag hard werken, ook voor U!)’

Tot die lezeresjes behoorde overigens niet Anet Bleich, dochter van de gerespecteerde parlementaire journalist Herman Bleich, langjarig voorzitter van Perscentrum Nieuwspoort. Zij zat op een andere school. Max leerde haar in 1969 kennen op een feestje van de Joodse Gemeente in Den Haag, waar dit bedeesde meisje het ineens fel voor Max opnam in een ongepland debatje met een rechts gemeentelid. Toen ze vervolgens allebei in september 1969 politicologie gingen studeren aan de Universiteit van Amsterdam, raakten ze definitief verliefd.

De legendarische Maagdenhuisbezetting van mei 1969 hadden ze net gemist, en dat was wel een domper. Van de weeromstuit stortten ze zich tijdelijk in een van de radicaalste splinters van de uiteengevallen studentenbeweging: de ‘BUP-Groep’ (Buiten-Universitaire Praktijk), die streefde naar een zo hecht mogelijke band met de Echte Arbeiders. Maar om zoals sommige makkers echt in een fabriek te gaan werken, daarvoor waren Max en Anet toch te bleu. Hun zucht naar saamhorigheid pleegde tijdelijk wel een aanslag op hun kritische zin en relativeringsvermogen. Dat leverde teksten op als: ‘Op basis van drie interne stukken besloten wij een einde te maken aan de organisatie-illusie en aan de hand van de voorbereiding van een praktijk en vestiging en uitbreiding ervan de theoretische vraagstukken op de lossen en niet te laten afhangen van een of andere bestaande organisatie. Vanaf dat moment was onze relatie met de CPN verbroken en daarmee ook onze praktijk in de haven.’ (De Vliegende Tering, dec. 1970)

Uiteindelijk kwamen Max en Anet toch bij de Communistische Partij Nederland terecht. Die had een grote aanhang onder arbeiders, was aanzienlijk strijdbaarder dan de ingeslapen PvdA. En wat voor hen een grote rol speelde: de CPN had tijdens de Tweede Wereldoorlog voorop gestaan in de strijd tegen de jodenvervolging. Maar die partij was óók uiterst dogmatisch en intern-dictatoriaal en vergoeilijkte lang alle Sovjet-gruwelen. Dat zou ze gaan opbreken, tot hun uittreden in 1976.

Mijn eerste kennismaking met Max was in 1971. Ik had als tweedejaars student geschiedenis net mijn aarzelende entree gemaakt in de Amsterdamse studentenbeweging, en Max was (met een droevige druipsnor) was ‘secretaris Onderwijs’ in het bestuur van de Algemene Studenten-Vereniging Amsterdam (ASVA), die zich net had geherprofileerd als ‘studentenvakbond’. Ik was zeer onder de indruk.

Maar pas echt bevriend werden we nadat ik in 1975 redacteur werd van het ASVA-blad Poorter. Anet en hij waren al sinds een jaar lid van die redactie, waarvan ook Marianne Braun, Florian Diepenbrock, Sander Kooistra, Folkert Catz en Han Quast deel uitmaakten. Volgens het door orthodoxe CPN’ers beheerste ASVA-bestuur hoorde dat een ‘strijdblad’ te zijn dat onverkort de visie van het bestuur uitdroeg. Maar dan hadden ze niet op Max gerekend. Met hem voorop hield de redactie vol dat het blad een podium moest zijn voor alle redelijk diverse meningen die leefde bij de achterban. Dat was schrikken. Voor ons kreeg het begrip ‘redactionele onafhankelijkheid’ in die tijd steeds duidelijker vorm. Ook aan ‘burgerlijke’ zaken als popmuziek en modern theater besteedde Poorter steeds meer ruimte. Er kwam zelfs een kookrubriek (van Selma Leydesdorff). En Max’ bloed kroop waar het niet gaan kon: al snel was er een rubriek ‘Achterklap’, waarin ook de eigen bonsjes op de hak werden genomen en waarvoor Max en ik bijvoorbeeld op reportage gingen in de krochten van de Studentenweerbaarheid. Vanuit een oprechte, vaak geamuseerde fascinatie voor de andersdenkende medemens. Die heeft Max nooit verlaten.

Max maakte ons ook wegwijs in de Amsterdamse horeca en het nachtleven. Zo aten we vaak bij Indonesisch restaurant Madoera in de Reguliersdwarsstraat en aan het eind van de nacht De Witte Ballon van de rondborstige Sally op de Geldersekade.

Geholpen door Anets ouderlijke relaties durfden het duo ook echte Tweede-Kamerleden te strikken voor interviews: dat was me wat! En dat waren bepaald niet alleen CPN’ers, tot toenemend ongenoegen van de ASVA-top. Al drong ook daar rond 1975 de ‘assorgiomento’ door. Dat lag anders bij andere stedelijke studentenvakbonden in den lande. Toen Max in 1976 werd voorgedragen als redacteur van het landelijke blad Student was de stalinistische Utrechtse Studenten-Federatie (USF) onverbiddelijk: ‘Dan wordt Student een tweede Poorter en dat is wel het laatste waaraan we behoefte hebben.’

Max vertrek bij Poorter viel geloof ik vrijwel samen met zijn eerste grote artikel in Vrij Nederland: over de teloorgang van modehuis Hirsch (waarvoor ik hem als aankomend historicus nog een tip kon geven).

The rest is history.

P.S.: Dat ik daarna 1990-1992 Sinterklaas mocht spelen voor de kleine Natascha is voor mijzelf natuurlijk memorabel!

Peter Jongmans
Met genoegen en dankbaarheid kijk ik terug op de mooie momenten dat ik Max trof in het ‘aquarium’ van Nieuwspoort, het rookhok waar je moest zijn om de echte nieuwtjes te horen. Het waren oergezellige gesprekken, met sigaartjes en wijn, en de enorme eloquente duidingen van Max. Een rijk tijdperk is afgesloten.

Lydia de Vries
Als ex-medewerker van VN (36 jaar lang) heb ik veel met Max te maken gehad. Hij kwam iets later in dienst dan ik, en ik zat als persklaarmaker/corrector voornamelijk op de zetterij destijds in Aalsmeer, en weinig op de Raamgracht-redactie. Dat veranderde door de automatisering. Max heeft veel jongere redacteuren de weg gewezen en ze nieuwsgierig gemaakt. Hij was een fijne spontane collega.

Ilja
Max is, ik zeg opzettelijk niet was, want in mijn hart en in mijn hoofd leeft hij onverminderd voort, een van de liefste mensen die ik ken. Alleen al voor hem, hoop ik dat er een hemel bestaat. Liefst met lekkere wijn en goed gezelschap.
Santé, ouwe Reus.

Astrid van Pelt
Bevrijdingsfestival 2008. Ik was nog een jonge student die nog nooit van Max van Weezel had gehoord. Maar toen ik hem in de circustent op het Museumplein allerlei kopstukken zag interviewen, was ik meteen blown away. De manier waarop hij zijn enorme kennis op een bescheiden manier door liet sijpelen via zijn fluwelen stem, maakte dat ik hem met veel bewondering ging volgen. Scherp en genuanceerd. Die mooie combinatie kenmerkt voor mij Max van Weezel. Ik hoop dat die combinatie een inspiratie zal zijn voor vele politiek journalisten na hem.

Tom Versluys
Sinds ik Het Oog luister was Max meteen al mijn favoriete presentator. Ik beschouwde hem een beetje als een zachtaardige ‘radio-oom’. Tijdens menig aflevering van Het Oog werd ik moe en of werd het saai, maar op zaterdag luisterde ik altijd tot het eind, slechts om zijn Max’ stem te horen. Ik ben nog maar jong maar ik heb altijd tegen deze grote man opgekeken, en ik zal zijn wijsheden meenemen in mijn toekomst. De wereld is weer een stukje saaier geworden.

Christiaan Driessen
Ik was altijd onder de indruk van zijn werkzaamheden en opvattingen, op welk terrein dan ook.

Bert Begthel
Bij het verlies van een waardig mens past bewondering, bescheidenheid en stilte.

Jan Goeijenbier
Toen Max met Joop van Tijn én Dries van Agt in 1981 op het Binnenhof uit de dienstauto van de minister-president stapten. Triomfantelijke blikken, van de premier die de agenda van de kabinetsformatie trotseerde én een mooie wielerkoers zag. Triomf ook op de snoeten van Joop en Max. Aan hun gezichten zag het stomverbaasde Haagse journaille dat de twee VN-collega’s een grote primeur hadden.

Bewaar goede herinneringen aan Max, de meest recente was toen Hans Wiegel, Max en ik onder her genot van een biertje met bitterballen én sigaar in de rookkamer van perscentrum Nieuwspoort vorig jaar de wereld van toen en nu doornamen.

Tim Traas
Max was een journalist die mij hielp de politiek te leren kennen. Ik vond bijzonder ook om dingen terug te lezen van toen ik nog niet was geboren. Wat hij uit politici kreeg, en ze hielden ieder op hun eigen manier van hem. Max van Weezel hoort bij de grote als het gaat op politieke journalistiek in Nederland.

Carla van Tienen
Hartelijk dank Max van Weezel. Voor alle mooie Oog-afleveringen op zaterdagavond en voor de prachtige uiteenzettingen bij Politiek Junkies!

Bep Clemens
Zaterdagavond… Met het Oog Op Morgen. Wat zal ik hem missen.

Joop Berding
Sinds ik VN lees, sinds 1976, was Max van Weezel een van de grote namen; zijn stukken, over welk onderwerp ze ook gingen, brachten me altijd op het puntje van mijn stoel. Later werd hij ‘gehoor’-bepalend voor radioprogramma’s als Argos en Het Oog, en werd zijn stem mij even vertrouwd als zijn pen. Ik zal hem ontzettend missen.

Miep Kalle
Zijn mooie warme stem waaruit oprechte interesse en inlevingsvermogen klonk. Nooit afstandelijk en tot het laatst zo nieuwsgierig naar de wereld om hem heen. Zijn openhartigheid over een secretaresse die op de loonlijst stond, maar niet bestond bij zijn leermeester, vind ik kostelijk. Ja, dat zal ik als luisteraar van Argos het meest missen. Hij was mister Argos. Vaarwel Max.

Henk van Tol
Een groot journalist en presentator.

Greet Koutstaal
Prachtige columns van vader en dochter zorgden ervoor dat ik hem beter heb leren kennen. Gecondoleerd en sterkte voor de familie gewenst.