25-12-2007

Als ik na een dag wandelen door Beiroet thuiskom, maak ik de wandeling nog een keer op mijn plattegrond. Met een zwarte stift volg ik de straten waar ik eerder die dag liep. Zo verschijnen er patronen op de stad. Drukke plekken waar ik dus steeds weer zonder dat ik weet waarom naartoe word getrokken en wijken waar ik steeds omheen blijf lopen. Maar als ik mijn wandeling van vandaag reconstrueer kan ik mij nauwelijks voorstellen maar in één stad te zijn geweest. In mijn herinnering wandelde ik door verschillende steden.

Nu hebben alle steden meerdere gezichten, worden wijken getekend door hun sociale en religieuze verschillen. Maar in Beiroet zijn die verschillen zo abrupt dat het soms lastig is om nog van wijken te spreken. In Beiroet kan een straat uit verschillende stadsdelen bestaan. Een hoek van een gebouw is een wijk op zichzelf. De abruptheid waarmee de sfeer en het straatbeeld hier verandert is surreëel. Het doet denken aan de grote Amerikaanse steden waar...