Ik begin zo’n artikel over de sharia in VN van vorige week niet te lezen met het idee: ‘Goh, eens kijken wat ik daarvan vind.’ Mijn oordeel is voor het grootste deel al gevormd – de blik is gesluierd, om in de sfeer te blijven. Toch komt het als een verrassing dat ik het idee van die ‘shariaraden’, zoals ze Engeland bestaan, nog weer veel slechter vind dan ik al dacht. Even een citaat. ‘Qadi (islamitische rechter): “Kan een kafir oordelen over islamitische zaken?” Echtgenoot: “Nee.” Qadi: “Is het huwelijk een daad van aanbidding?.” Echtgenoot: “Ja.” Qadi: “Kan een niet-moslim zeggen: “Ik, John, die niet in God gelooft, ik geef je een echtscheiding?” Echtgenoot: “Nee.’”

Een tweetrapsraket: eerst moet duidelijk gemaakt dat een huwelijk tussen moslims per definitie een islamitische zaak is, want ‘een daad van aanbidding’, waarna uiteraard alleen het islamitische en niet het burgerlijk recht een uitspraak kan doen over de huwelijkse staat....