pop

Rapper Duvel, sommige mede-Rotter­dammers mogen Ritchie zeggen, heeft iets wat veel Nederlandse muzikanten node moeten missen. Veel, zo niet alle. Duvel heeft iets raadselachtigs, iets mysterieus. Het zit in dat hoekige hoofd, bruut onderbroken door twee priemende ogen. Het zit in die lijzige stem. Kijk naar de film ‘Dutch Touch’ van Ulrike Helmer, zie zijn introductie. Die ene zin die hij daar uitspreekt. ‘Hiphop is een soort punk,’ of woorden van die strekking. Het gaat niet om wat hij zegt, het gaat om hoe hij het zegt. Je gelooft hem – meteen en onvoorwaardelijk. Maar waarom?

Op de avond van de première van de documentaire, september vorig jaar tijdens het Nederlands Filmfestival, was hij niet aanwezig. Prompt meldde de krant de volgende ochtend dat Duvel moslim was geworden en dat hij de hiphop vaarwel had gezegd. Verbazingwekkend trouwens: een underground-rapper als hij die de landelijke pers haalt door ergens níét te zijn. Maar goed: het eerste deel van het...