Radio-interviewer zijn is niet gemakkelijk. Het is om die reden dat Elma Drayer jaloers is op een werkelijk talent.

Mooi dat dit blad in de serie ‘De beste in zijn vak’ aandacht besteedde aan ra­dio-interviewers. Dat gebeurt zelden.

Weliswaar regende het onlangs weer prijzen op het RadioGala, maar dit jaarlijks samenzijn weet elders amper publiciteit te genereren.

Het medium geldt sowieso als een quantité négligeable. Neem de wetenschappers van de Nederlandse Nieuws­monitor, die met grote ijver onderzoek doen naar de invloed van ‘de media’ op het politieke klimaat. Daarmee bedoelen ze: krant en televisie. De rol van de radio schatten ze waarschijnlijk zo laag in dat ze die compleet negeren. Of neem de reclamewereld. Vakblad Adformatie schreef in het jongste nummer uitvoerig over de media spendings: de adverteerdersuitgaven voor ‘online’, ‘print’ en televisie zullen in 2013 verder krimpen. De radio wordt alleen tussen haakjes genoemd.

Zelf ben ik, u raadt het al, een liefhebber. Als het even kan, staat-ie aan. En vermoedelijk ben ik niet de enige schrijvende jour­nalist die bij tijd en wijle afgunstig luistert naar zijn radiocollega’s, vooral als die live aan het werk zijn. In luttele minuten iemand aan de praat krijgen, het is een talent. En dan ook nog zonder dat je je eigen dommigheid achteraf kunt wegmoffelen. Zonder dat je je vragen net iets bijdehanter kunt maken dan ze waren – een mogelijkheid, kan ik melden, waarvan schrijvende journalisten gretig gebruikmaken.

Maar tussen half tien en half elf, uitzendtijd van het KRO-programma Goedemorgen Nederland, wordt mijn liefde regelmatig op de proef gesteld. Juist vorige week hoorde ik mezelf weer eens hardop foeteren (‘Hou toch ’ns op, man!’) terwijl er in de verre omtrek niemand te bekennen was. Pre­sen­tator Sven Kockelmann, verklaard aanhanger van het harde interview, had CNV-voorzitter Jaap Smit aan de lijn. Die ochtend zou er overleg zijn over het aangepaste regeerakkoord tussen de minister van Sociale Zaken en de vakbeweging. Let wel: daar was Smit niet voor uitgenodigd. Niettemin legde Kockelmann hem uitgebreid op zijn pijnbankje. Of hij niet vond dat er opnieuw onderhandeld moest worden over de verkorting van de WW? Nou, zei Smit, het gemak waarmee die maatregel in het regeerakkoord was beland, beviel hem allerminst. Dus dat punt moet van tafel, vindt u? Nou, zei Smit, misschien dat het kabinet er nog eens goed naar kan kijken. Dus openbreken dat akkoord? Nou, zei Smit, ik verwacht dat dit punt straks wel aan de orde komt. Dus de maatregel moet van tafel? Ja, sprak Smit, wat mij betreft wel.

Bij zijn uitverkiezing tot beste in het vak vertelde VPRO-presentator Chris Kijne dat hij ‘over het algemeen geen harde interviewer’ is. ‘Ik ben geen Sven Kockelmann,’ zei hij. ‘Omdat ik me daar altijd ongemakkelijk bij voel.’ Dat leek me allervriendelijkst uitgedrukt.