<div class="wpg-element paragraph">
Profeten worden in eigen land niet geëerd. Toch zouden Balkenende, Bos en Rouvoet het dit keer best verdienen. Opmerkelijk hoeveel lof hun poldercompromis in de buitenlandse pers krijgt toegezwaaid. Het gezaghebbende blad The Economist prijst de combinatie van stimuleringsmaatregelen en bezuinigingen waarvoor &#8216;de spaarzame Nederlanders met hun calvinistische discipline&#8217; uiteindelijk hebben gekozen. 
Dapper om de pensioengerechtigde leeftijd te verhogen en het mes in de zorgtoeslag te zetten: &#8216;De andere Europese regeringen durven niet over zulke maatregelen te praten uit angst voor rellen.&#8217; Het blad vergelijkt Balkenende met Hansje Brinker die op tijd zijn vinger in de dijk stak. De zuinige Zeeuw is door de Britten wel eens met minder egards behandeld. Bij zijn aantreden als premier vergeleek The Economist hem nog met een &#8216;verstrooide professor&#8217;: &#8216;Met zijn uilenbril en jongensachtig kapsel ziet hij er ook zo uit.&#8217; Nu lopen ze daar met hem weg.
Wat een contrast met het Binnenhof! Daar werd het beleidsstuk &#8216;Werken aan toekomst&#8217; op hoongelach onthaald. De geachte afgevaardigde Wilders noemde het een &#8216;aanfluiting&#8217; en een &#8216;verschrikkelijk pakket&#8217;. Rutte vond dat het kabinet alle belangrijke beslissingen voor zich uitschoof. Halsema had het over een &#8216;halfbakken akkoord&#8217; en een &#8216;dubieuze politieke uitruil&#8217;. 
Verdonk, die in 2006 als minister voor Vreemdelingenzaken na een motie van afkeuring gewoon bleef zitten, zegde voor het gemak het vertrouwen in het kabinet op. Geïrriteerd was iedereen in Den Haag die niet tot de steunpilaren van de coalitie hoorde. De journalisten omdat ze doelloos moesten rondhangen bij het hek van een hermetisch afgesloten Catshuis. De vertegenwoordigers van de oppositie omdat de onderhandelaars eerst met Wientjes van de werkgevers en Jongerius van de FNV wilden praten en toen pas met hén. Wilders besloot zich na een paar minuten al te onttrekken aan het Kamerdebat dat op donderdag 26 maart aan &#8216;Werken aan toekomst&#8217; werd gewijd. Hij voelde zich behandeld als een &#8216;circuspaard&#8217; en wilde niet langer deelnemen aan de beraadslagingen van &#8216;dit Noord-Koreaanse parlement&#8217;. Dat Verdonk zich beperkte tot het indienen van een motie van wantrouwen, viel goedbeschouwd nog mee. Van haar achterban had het radicaler gemogen. Het had een motie van walging moeten zijn, schreef ene Dylan op de site van Trots op Nederland: &#8216;Want de wijze waarop dit zogenoemde &#8220;crisisplan&#8221; tot stand is gekomen, is om van te walgen.&#8217; Maar ook Halsema, Kant, Pechtold en Rutte betichtten de polderaars in het Catshuis van minachting voor het parlement.
Beetje overdreven, want (her)onderhandelingen over het regeerakkoord werden wel vaker in Haagse achterkamertjes gevoerd. Toen in 1981 het kabinet-Van Agt/Den Uyl voortijdig ten val kwam, moest de breuk worden gelijmd door de informateurs De Galan en Halberstadt. Omdat ze zich aan de hectiek van het Binnenhof wilden onttrekken, kozen ze domicilie in het Scheveningse Kurhaus. Informateur Scholten sloot een jaar later de onderhandelaars van de coalitie op in de Julianakazerne. Toen het tweede kabinet-Balkenende onderling mot kreeg over de gekozen burgemeester, werd uitgeweken naar het gebouw van het Centrum Arbeidsverhoudingen aan het Lange Voorhout. Deelnemers aan dat geheime beraad: Pechtolds partijgenoten Dittrich en De Graaf. Naar de mening van de toenmalige oppositiepartijen werd niet gevraagd. Als Den Haag soms trekken van een Pyongyang aan de Noordzee vertoont, is dat niet sinds vandaag of gisteren.
Heeft Balkenende IV de standpunten van de oppositie genegeerd? Naar welk standpunt had het dan moeten luisteren? Het enige waarover SP, GroenLinks, D66, VVD, PVV, ToN, SGP en de Partij voor de Dieren het eens zijn, is dat het huidige kabinet het dualisme aan zijn laars lapt. Voor de rest zijn er geen overeenkomsten. Kant noemt het asociaal dat de pensioengerechtigde leeftijd wordt verhoogd, Pechtold is daar juist gepassioneerd vóór. De VVD eist dat de hulp aan de Derde Wereld omlaag gaat, GroenLinks keert zich daartegen. Verdonk wil dat de banken weer gaan lenen aan het midden- en kleinbedrijf, Wilders denkt dat de crisis kan worden bestreden door elke Nederlander vierhonderd euro in het handje te geven. Terwijl Thieme een debat over de kredietcrisis het liefst aangrijpt voor een pleidooi om minder biefstuk te eten. Zo maken de oppositiepartijen het de christelijk-sociale coalitie wel erg gemakkelijk.
&#8216;De een zegt: je moet de hypotheekrenteaftrek onderuit halen, de ander zegt: dat moet je juist niet doen, want dat past niet in deze tijd. De een zegt: je moet bezuinigen op ontwikkelingssamenwerking, de ander zegt: je moet juist rekening houden met de armste landen,&#8217; vatte Jan Peter Balkenende de kritiek uit de Kamer op zijn beleid samen. Soeverein kon hij constateren dat het kabinet er verstandig aan had gedaan de kerk in het midden te houden. 
Moraal: een verdeelde oppositie krijgt de regering die ze verdient.
</div>

Pyongyang aan zee