Film

Het is een goeie, maar geen klassieker. Dat is dit jaar het antwoord op de vraag: hoe is de nieuwe Woody Allen? De vraag is een ijkpunt van elk filmjaar. Allens productie volgt sinds zijn klassieker Annie Hall in 1977 (zijn achtste regie) een ijzeren regelmaat: één film per jaar. Hij sloeg alleen 1981 over, maar daar staan twee films in 1987 tegenover. Het gemiddelde blijft overeind.

Het komt niet alleen door die regelmaat dat een nieuwe film van Woody Allen een soort kerstgevoel oproept. Het komt ook door de vertrouwde, herkenbare sfeer. Allen begint al zijn films hetzelfde. Hij gebruikt voor de openingstitels al sinds Annie Hall het lettertype EF Windsor Elongated (met één uitzondering, Interiors uit 1978) – te herkennen aan de schuin afzakkende poten van de h, de n en de m. Daaronder zet hij nostalgische jazzy of klassieke muziek. Voor Whatever Works koos hij ‘Hello, I Must Be Going’, in een krakende uitvoering uit 1930 door zijn voorganger Groucho Marx.

En dan volgt,...