We waren bijeengekomen op een geheime plaats in Amsterdam, waar de inmiddels verboden, maar zo voor de hand liggende combinatie van eten & roken is toegestaan. Schrijvende vrienden. En terwijl we aan het voorgerecht begonnen, merkte ik dat ik niet langer een vreemde snuiter ben, zoals ik als puber wel eens dacht, maar dat er veel zijn zoals ik. Mijn soort.

De uitslagen van de Europese verkiezingen in Nederland druppelden binnen, en we konden niet wachten ze te kennen. Vroeger, op de middelbare school, zou ik mij geschaamd hebben voor die junk-achtige politieke passie, maar zie, dit hele gezelschap zat eigenlijk op hete kolen en kon niet wachten op de exit polls. Het leven wordt steeds minder eenzaam naarmate de schooltijd verder achter je ligt. De gekken van vroeger zoeken elkaar op en heten dan ineens intellectuelen. Ik wil dat alle wanhopige pubers dit weten.

Iemand belde met thuis voor het laatste nieuws, wij maakten lijstjes van onze voorspellingen. We deden dus wat anderen...