15-09-2007
Door Jeroen Vullings

Een ploeger, maar ook een avonturier, een verteller maar ook – op zijn betere momenten – een stilist. Om de prozaschrijver Lieske te lezen, moet de lezer al zijn verwachtingen loslaten en alleen onthouden dat Lieske ten diepste een dichter is. Zijn nieuwste boek weerspiegelt veel uit het eerdere werk. Maar ‘Dünya’ reikt verrassend verder.

Succes vereist negentig procent zitvlees, tien procent talent. Al is schrijven een zittend beroep, toch doet dat woord ‘zitvlees’ in het geval van Tomas Lieske te inactief aan. Hij is er meer een van opstaan, links inkomen, neergaan, opstaan, rechtse hoek, neergaan – al dan niet door een (lang beredeneerde) eigen opstoot. Toch verovert hij gaandeweg meer ruimte in de ring, weet hij allengs zijn niche beter te bepalen, krijgt hij gestaag meer geboeid publiek. Geen wonderkind, maar een harde werker die er paradoxaal genoeg toch in slaagt te verrassen. Zijn repertoire: korte verhalen, poëzie, opstellen,...