04-06-2008
Door Freke Vuijst

De laatste primary-avond begon met een toespraak van John McCain. Zijn campagneteam vond het ongetwijfeld een slimme zet om de Republikeinse presidentskandidaat in te zetten op een avond die belissend was voor de twee Democratische kandidaten, maar McCain had beter zijn gezicht niet kunnen laten zien. Dit was McCain op z’n slechtst: zijn stem piepte in de hoge octaven, hij grijnsde op de meest ongepaste momenten en de setting voor de speech was bedroevend – een zaaltje in de provincie met 200 lauw reagerende supporters.

Nog geen uur later was het Clinton’s beurt. Nu was het niet de toon, maar de inhoud die verbaasde. Het was alsof Clinton buiten de realiteit stond. Obama had vanavond de Democratische nominatie gewonnen, Clinton had – nipt – verloren. Dat waren de feiten. Alleen niet in Hillaryland, want dit was een campagnespeech, zoals ze er honderden heeft gegeven. Pas aan het eind gaf ze toe dat ze zich de komende dagen zal beraden. Meest...