Thomas Pynchon
Dank voor de recensie van de boeken van Dave Eggers (The Circle) en Thomas Pynchon (Bleeding Edge) door Tim de Gier (VN 44, &#8216;Schrijven aan de rand van internet&#8217;). Jammer alleen dat aan het nieuwe boek van Eggers, die men kent van Wat is de wat, veel aandacht is besteed, en te weinig aan Pynchon (1937), die zes boeken met korte verhalen en acht romans schreef.
Zijn belangrijkste boek is Regenboog van zwaartekracht, verschenen in 1973. Het gaat over het einde van de Tweede Wereldoorlog. Een weerbarstig, allegorisch boek dat werd bekroond met de National Book Award. Sommige schrijvers vallen in de categorie &#8216;In de mist van het schimmenrijk&#8217; (W.F. Hermans). Ze duiken onder en men kent hun vindplaats soms niet meer, zoals Ambrose Bierce. Thomas Pynchon werd niet vergeten door de liefhebbers en werd in 2011 voorgedragen voor de Nobelprijs voor de Literatuur.
Harry van den Berg, Valburg
Dienst weigeren
Na vakantie lazen wij het artikel in VN 37 over drie dienstweigeraars tijdens de politionele acties die eerherstel wordt geweigerd. Treurig dat de heer Timmermans, die nu een andere pet draagt, zich niet laat horen. Politici veranderen vaak hun mening met hun nieuwe aanvaarde functie.
Het betoog van de heer Hillen is ons in het verkeerde keelgat geschoten. Alsof het geweten van iemand toen anders zou zijn dan nu! Het dilemma dat toen speelde bij de dienstweigeraars heeft voor hem nooit gespeeld omdat hij voor de dienstplicht niet in aanmerking kwam vanwege hooikoorts.
We nemen represailles tegen mensen die persoonlijke moed betonen door dienst te weigeren, door een bevel niet op te volgen, zoals de drie heren genoemd in uw artikel. Of zoals politiemannen die in de oorlog weigerden hun Joodse medemensen op te halen, na pensionering gekort werden op hun pensioen.
Waar blijven de politici die persoonlijke moed tonen? Die niet denken aan de gevolgen van wat uitspraken doen voor hun loopbaan?
Willen wij vertrouwen behouden en zorgen dat dienstweigeraars en klokkenluiders hun strijd om rechtvaardigheid niet moeten bekopen met gevangenisstraf en daardoor met uitsluiting in die o zo tolerante Nederlandse samenleving, dan zullen politici moeten opstaan die hen steunen en de persoonlijke moed hebben deze dappere burgers te belonen met eerherstel. Het zal een aanmoediging voor velen zijn die kampen met onrechtvaardigheid in hun werksituatie.
We wensen Nicole de Hoog eerherstel van haar vader toe en wij hopen dat VN haar blijft volgen tijdens de rechtszaak.
Bea en Martin Nieuwenhuis
Dubbelnummer 
Het naschrift in VN 45 bij de kritiek van een lezer zou een column Harde Cijfers waard zijn, kop: &#8216;Extra Dik&#8217;, foto: VN&#8217;s extra dikke herfstnummer, en daaroverheen de vergelijking: &#8217;46 > 72&#8242;.
Een terugkerend ritueel in VN: klachten over het speciale van de speciale thema- en dubbelnummers. Dit keer is de kritiek van een lezer dat er in het dubbelnummer als bladvulling langere verhalen zouden staan &#8216;zonder dat er substantieel meer in staat dan in een korter verhaal&#8217;.
Reactie van de hoofdredactie: ho, ho, in dat extra dikke dubbelnummer stonden wel mooi 46 artikelen en verhalen, terwijl er bijvoorbeeld in de reguliere VN van een week later maar 36 stonden.
Bravo, een grootse prestatie, maar wat het met de kritiek van die lezer te maken heeft? Dubbeldik kerstnummer, extra dikke lentespecial, het klinkt lekker, maar het blijft uiteindelijk gewoon de commerciële newspeak waarmee iets minder als iets meer wordt verkocht. Een VN met 46 artikelen en verhalen kun je extra dik noemen als je hem vergelijkt met een VN met 36 artikelen en verhalen. Maar vergeleken met twee nummers, oftewel 2 x 36 = 72 artikelen en verhalen, zou je een dúbbelnummer (VN 42 én 43) met 46 artikelen en verhalen ook extra mager kun noemen. Dat de handige verkoper extra mager als extra dik aanprijst, laten we daar grootmoedig om glimlachen. Vervelend neveneffect is wel: hoe serieus moet je zo&#8217;n handige verkoper in andere zaken nemen? Misschien moet VN ook eens &#8216;het eerlijke verhaal&#8217; proberen.
Daan Appels, Amsterdam
One issue
Nadat ik eerst instemmend had kennisgenomen van de reactie van Maarten Keulemans (VN 40) op het artikel van Elma Drayer over de klimaatalarmisten (ben benieuwd naar haar reactie), las ik later haar artikel over dierensentiment (VN 40).
Daarin maakt zij het zo mogelijk nog bonter. Eerst stelt zij dat alle stemmers op de Partij voor de Dieren dierenrechten het allerbelangrijkste maatschappelijk vraagstuk vinden. En ja hoor, in de volgende zin valt de term one-issuepartij. Hierbij gaat zij geheel voorbij aan het feit dat de keuze van kiezers voor de PvdD veelal geschiedt op veel meer genuanceerde gronden dan zij suggereert.
Zo zal ik vast niet de enige zijn die zich hierbij mede laat leiden door zaken als bijvoorbeeld het verwerpen van de afschuwelijke praktijken van de bio-industrie, de uitputting van grondstoffen, de immer toenemende kans op pandemieën waarbij de mazzel die de mensheid (sic!) tot nog toe heeft gehad wel eens kan komen te verkeren in grootschalige ellende. One issue is prima, maar dat ook nog eens simplificeren is te kort door de bocht.
Menno Harsveld, Amsterdam
Nee