Sanders (1)

Stephan Sanders komt in VN 07 via een omweg terug op zijn verdediging van Balkenende (in VN 03). De omweg is een gedachtekronkel over ‘het probleem met “I told you so”‘. Dat schuilt in de zelfgenoegzaamheid van mensen ‘die koste wat het kost hun morele gelijk willen halen, ook als ze daarvoor over lijken moeten’. En zo’n gelijk is achteraf makkelijk gehaald. Irritant, ja. Maar het is even makkelijk en irritant iemands – achteraf – bewezen gelijk met een dergelijk argument te ontkrachten. Soms hééft iemand anders achteraf gewoon gelijk, en recht op ‘zie je wel’. Wezenlijker lijken mij de frustratie en de tragiek die aan menig ‘ik zei het toch!’ ten grondslag liggen. Het Cassandracomplex. Je waarschuwt voor rampspoed, maar niemand wil je geloven. Dan sta je niet zelfgenoegzaam te juichen als je gelijk krijgt, maar schreeuwt je bloedende hart: ‘Had nou toch naar me geluisterd!’ En die frustratie zal bij rampzaligheid wederzijds zijn: ‘Had ik nou maar geluisterd!’ Een...