Zelfbeschikking

De psychiaters Van Houwelingen en Huisman stellen terecht dat de wens om niet te leven steeds bespreekbaar moet zijn (VN 15). Het doden van mensen, zelfs op eigen verzoek, biedt echter geen oplossing voor de onderliggende problemen. Welk signaal geeft een samenleving als zij op basis van een zeer vage en niet te toetsen wet haar burgers gaat helpen om uit het leven te stappen? De zogenaamde zorgvuldigheidscriteria blijken in de praktijk nauwelijks controleerbaar. Begrippen zoals het uitzichtloze of het ondraaglijke van het leven kunnen bijna op elke casus worden toegepast. Ook de verplichte raadpleging van twee collega-psychiaters biedt geen garantie daar deze geraadpleegde artsen al welwillend staan tegenover de wetgeving op hulp bij zelfdoding. Bovendien is in dergelijke situaties het zelfbeschikkingsrecht zeer relatief en dient het vaak als het ultieme schaamlapje om alsnog tot de fatale daad te kunnen overgaan. Een maatschappij die de zorg voor de kwetsbare mens...