De ma-di-do-vrouw

Met groeiend afgrijzen las ik het artikel ‘De ma-di-do-vrouw’ van Elma Drayer in VN 42, waarin zij mijns inziens twee van de grootste verworvenheden van de Nederlandse cultuur aanvalt: de keuzevrijheid en het deeltijdwerken. Zelf woon ik in Engeland, waar ik een aantal maanden geleden mijn betaalde baan heb moeten opzeggen. Simpelweg omdat de ongesubsidieerde kinderopvang meer kost dan ik verdien.

Vind ik het erg tot huisvrouw te zijn ‘gedegradeerd’? Eerlijk gezegd niet. Ik zie het meer als een (tijdelijke) carrièreswitch, waarbij ik geen internationale projecten meer leid maar een huishouden. Geeft dit me minder zelfrespect, zoals mevrouw Drayer suggereert? Nee. Maakt me dit minder nuttig voor de maatschappij? Ik vind van niet. Het kost de overheid wat inkomstenbelasting, ja. Maar kinderen grootbrengen is ook zinvol. Toegegeven, het maakt me voorlopig financieel afhankelijk van mijn man. Maar hem net zo goed van mij, het zijn immers ook zíjn kinderen waar ik...