In memoriam / Elizabeth Taylor

Mijn eerste associatie met Elizabeth Taylor is het beeld van een krijsende Martha in Who’s Afraid of Virginia Woolf?: rauw, overrompelend, emotioneel, magisch, geweldig. Dit is hoe ik haar leerde kennen: een actrice van formaat, een raspaard, een ‘echte’. Hoe meer ik me na haar dood in haar leven verdiep, hoe meer ik erachter kom dat zij vooral een mooie filmster was met een talent dat maar zelden de kans kreeg om zich daadwerkelijk te manifesteren.

Gebaseerd op slechts haar uiterlijk zagen mensen een prachtige, succesvolle toekomst als filmster voor Taylor weggelegd. Door een lichamelijke afwijking had ze niet één maar twee rijen wimpers, waardoor haar ogen haar op zeer jonge leeftijd de uitstraling gaven van een wijze, volwassen vrouw. Ze begon aan een van de meest memorabele carrières in Hollywood ooit. Gevangen in het studiosysteem, waarbij je als acteur contracten moest tekenen voor jaren, in verhouding niet veel betaald kreeg en de rollen...