**** Tom Waits. Bad As Me 
Kijk, daarom is het geven van een sterrenwaardering nu zo verdomde moeilijk. Tom Waits verdient sowieso vijf sterren voor het feit dat hij Tom Waits is. En op een slechte cd heb ik &#8216;m nog niet kunnen betrappen de laatste kwart eeuw. Iedere andere artiest behalve Tom Waits had voor Bad As Me ook geheid vijf sterren gekregen &#8211; en nog een beetje. De rijkdom aan sfeer, het gebrek aan stoplappen, de diepgang, de teksten &#8211; het is allemaal onovertroffen. Maar de man in kwestie moet het opnemen tegen de schaduw van Tom Waits. Dat is een gevecht dat niemand kan winnen, ook deze duivelskunstenaar zelf niet. Waits&#8217; oeuvre valt grofweg onder te verdelen in twee delen. De muziek van vóór Swordfishtrombones uit 1983, toen hij zijn redelijk brave Americana inwisselde voor, ik zeg het wat oneerbiedig, de begeleiding van een potten- en pannenorkest. En de muziek van daarna. Bad As Me verenigt voor het eerst die twee kanten. Waits is vanaf het opruiende openingssalvo dat &#8216;Chicago&#8217; heet geloofwaardig en blijft dat tot en met de laatste noten. Grote winst is verder dat luisteren naar Bad As Me een prettige ervaring blijkt en geen muzikale catharsis. Bovendien weet Waits me weer eens te ontroeren in plaats van alleen te imponeren &#8211; wat tijd werd. Allemaal goed nieuws dus. Waarom dan geen vijf sterren? Omdat hier afwisselend opeens kan omslaan in wisselvallig. Dan is de muziek niet langer onontkoombaar, zijn de liedjes niet dwingend, waardoor Bad As Me, hoe fantastisch ook, net tekortkomt vergeleken bij de meesterwerken van Waits.
** 1/2 Lou Reed &#038; Metallica. Lulu 
Commerciële zelfmoord, daar heeft Lou Reed enige ervaring mee. Na Transformer, waarop zijn hit &#8216;Walk on the Wild Side&#8217; stond, kwam hij met het zwartgallige Berlin. Na Rock N Roll Animal, zijn bestverkochte plaat, bracht hij Metal Machine Music uit, vier elpeekanten met feedback en andere gitaareffecten. Ditmaal sleurt hij een band mee in zijn destructiedrang: Metallica, het populairste metalgezelschap van dit moment. Van deze cd zal geen Metallica-fan blij worden. Ook voor volgelingen van Reed is Lulu taaie kost. Drie van de nummers duren meer dan tien minuten, maar ook de rest is, door de vele herhalingen en het gebrek aan finesse, een lange zit. En dan declameert Lou Reed ook nog in &#8216;Frustration&#8217;: &#8216;Spermless like a girl, more man than I/ I want so much to hurt you. Marry me.&#8217; Een keer of twintig achter elkaar. Sterren geven aan zo&#8217;n cd is onzin. Mijn boodschap aan de lezer: betreden op eigen risico.

Gerelateerd