*** Beth Jeans Houghton &#038; The Hooves of Destiny. Yours Truly, Cellophane Nose
Vergeet de recente lof voor een oude bok als Leonard Cohen, hoe terecht die ook is. De leukste cd is tegenwoordig vrijwel altijd een debuut. Dat komt vanzelfsprekend ook omdat de tweede cd van een jonge groep of nieuwe artiest, en dan toch beslist de derde, steeds meer teleurstellen. Maar laten we het een keer van de positieve kant bekijken: het debuut krijgt steeds meer gewicht. Je kunt er als muzikant dus ook maar beter wat tijd en aandacht aan besteden. En dat is precies wat Beth Jeans Houghton, ondersteund door de band The Hooves of Destiny, gedaan heeft. Enige jaren kostte het de Engelse zangeres om het merkwaardig getitelde Yours Truly, Cellophane Nose af te maken. Toch klinkt de muziek opvallend fris. De symfonische folk doet nog het meest denken aan een puppy die is losgelaten op een lentedag: ze vliegt alle kanten op, niet zelden in één nummer, en ze maakt herhaaldelijk onmogelijk schijnende buitelingen. Van pure vreugde, denk ik te mogen concluderen. Er zijn orkesten te horen, diepdonkere mannenkoren, Afrikaanse gitaarpartijen, Bo Diddley-ritmes en veel, veel meer. Ondanks haar herkenbare, heldere stem, die mooi contrasteert met dit uitzinnige decor, doet Beth Jeans Houghton zelf niet eens een poging te suggereren dat dit zootje bij elkaar dient te worden gehouden. En dat is eigenlijk juist wel zo aangenaam aan Yours Truly, Cellophane Nose, een achtbaansrit waarbij en passant de grenzen van de goede smaak worden opgezocht. Je krijgt er al luisterend vanzelf de raarste associaties van &#8211; ze gaan zelfs zover als &#8216;100 Years&#8217; van one hit wonder Joey Dyser. Hoewel deze muziek niet ieders kopje thee zal zijn, lijkt het me sterk dat er iemand bestaat die zich niet vermaakt met dit flamboyante debuut.
*** Karen Dalton. 1966
Er blijft maar nieuwe muziek opduiken van de beste zangeres van wie u nog nooit hebt gehoord &#8211; maar Bob Dylan wel. Of nieuwe? De cd 1966 bevat thuisopnamen van Karen Dalton (1937-1993), die recent zijn gevonden. Ze klinken stoffig en hier en daar zelfs wiebelig, waardoor het lijkt of de gitaren te veel hebben gedronken. Geen concurrentie dus voor het overtuigendste bewijs van Daltons grootheid, It&#8217;s So Hard To Tell Who&#8217;s Going To Love The Best uit 1969, een aanrader voor een ieder die gevoelig is voor prachtig bezongen smart, en waarvan deze opnamen een voorbode zijn. Op 1966 wordt Dalton spijtig genoeg soms bijgestaan door een mannelijke onverlaat (Richard Tucker &#8211; niet de beste zanger van wie u nog nooit hebt gehoord). Maar met twee songs van Fred Neil en liefst vier van Tim Hardin heeft de Dalton-adept weinig te klagen. Ook haar signature tune &#8216;Katie Cruel&#8217; ontbreekt niet. Met deze traditional lijkt zij telkens weer haar eigen van spijt doordrenkte levensverhaal te vertellen: When I first came to town / They call me the roving jewel / Now they&#8217;ve changed their tune / Call me Katie Cruel.