**** Paul Weller. Sonik Kicks
Hij had vanzelfsprekend tot het einde der dagen &#8216;You Do Something To Me&#8217; kunnen blijven zingen en dan had niemand geklaagd, op een criticus hier en daar na. Die had kunnen sneren dat Paul Weller de Eric Clapton van zijn generatie was geworden, een overbodig icoon. Maar zo ver heeft hij het niet laten komen. De eenentwintigste eeuw is zelfs een opmerkelijk vruchtbare gebleken voor de man die zich na The Jam en The Style Council solo opwerkte tot alom gewaardeerde Modfather. De nieuwe creatieve piek begon met 22 Dreams uit 2008, waarna het pittige Wake Up The Nation volgde. Een belangrijke man in de wederopstanding van de vijftiger is Simon Dine, ooit lid van de volkomen vergeten band Adventures In Stereo, die ook de nieuwe cd Sonik Kicks mede heeft geproduceerd en geschreven. Zitten de oude fans van Weller wel te wachten op sonische kicks dan wel avonturen in stereo? Wellicht niet, getuige een reactie op de site van The Guardian, waar een stream van de cd te horen was: &#8216;Ik moest snel &#8220;A Town Called Malice&#8221; luisteren om mezelf ervan te weerhouden een vork in beide oren te stoppen.&#8217; Ik echter hoor een vitale Weller die zich waagt aan een uitdagender klankpalet dan voorheen. Allerhande elektronica, elementen geleend uit de krautrock, een oefening in dubreggae &#8211; het komt allemaal voorbij. Af en toe klinkt het wat onbeholpen, dat geef ik toe, maar daar staat tegenover dat Weller gewoon blijft doen waar hij goed in is: songs schrijven. Meestal zijn ze puntig en scherp, soms onderbroken door een ballad, zoals het met fraai gearrangeerde strijkers opgetuigde &#8216;By The Waters&#8217;. De onlangs met een veel jongere vriendin (Hannah, die met hem een duet zingt in &#8216;Study In Blue&#8217;) hertrouwde Weller neemt zichzelf niet te serieus, getuige &#8216;That Dangerous Age&#8217; waarin hij een midlifecrisis bezingt: &#8216;He likes three sugars in his coffee, he wants that chick in the office&#8217;. Toch is Sonik Kicks, opgedragen aan Amy Winehouse, in meer dan één opzicht een pleidooi voor ouder worden.
**** The Men. Open Your Heart
The Men is een fantastische naam voor een rockband. Het basaler verwoorden kan bijna niet, en toch drukt het iets wezenlijks uit over de muziek. Maar op het internet is The Men natuurlijk een onmogelijke zoekopdracht. En dan blijken er ook nog eens meer bands met dezelfde naam te zijn. Deze specifieke mannen komen uit Brooklyn, maar ze maken allesbehalve de kunstmuziek die we uit de New Yorkse wijk gewend zijn. Bewust zoeken ze de rafelrandjes van gitaarrock op. Zeker niet als eerste band op aarde, maar luisterend naar Open Your Heart realiseer je je hoe weinig zoiets nog gebeurt. De even stekelige als meeslepende cd bevat het soort bijkans van de adrenaline overlopende muziek dat ze in Vera, Groningen altijd zijn blijven waarderen (en altijd zullen blijven waarderen). Daar bevindt zich een parallel muzikaal universum waar in de vroege jaren zestig in plaats van de Beatles The Sonics de toon hebben gezet. En wanneer de bands het niveau van The Men hebben, is het verblijf er zeer aangenaam.

Gerelateerd