Paul Buchanan. Mid Air
Opeens stond hij daar, in de aflevering van Later With Jools van 17 april, ergens verstopt tussen de in Engeland sterk oprukkende The Maccabees en Paul Weller. Een grijze heer in pak die tegen de standaard van een microfoon aan leunde, waarin hij zijn tekst eerder prevelde dan zong. Achter de vleugel, in zijn schaduw, zat Jools Holland. Hij hield zich hoorbaar in, uit eerbied voor de man die voor hem stond, of het liedje dat hij vertolkte. Of beide. 
Het lijkt me sterk dat veel mensen zich hem voor dit schitterende optreden nog herinnerden. Paul Buchanan: hij had misschien een muzieklegende kunnen zijn, als hij het zijn potentiële aanbidders niet zo lastig had gemaakt. De Schot begon zijn loopbaan met The Blue Nile, een band die eigenlijk geen band was maar een uit de hand gelopen project van een stel perfectionisten. In twintig jaar tijd brachten ze maar vier cd&#8217;s uit en traden ze zelden op. Buchanan is (of was, want een van de leden laat niets meer van zich horen) de stem van The Blue Nile. Met zijn zang voorzag hij de veelal elektronische muziek uit de begindagen, ten tijde van de culthit &#8216;Tinseltown In The Rain&#8217;, van zuurstofrijk bloed. 
Zijn eerste solo-cd, Mid Air, waarvan hij bij Holland het titelnummer ten gehore bracht, bevat vrijwel niets anders dan bovengenoemde zang, spaarzaam ondersteund door eigen pianospel en hier en daar een keyboard. Juist door de eenvoud is dit eerbetoon aan een overleden vriend een van de meest aangrijpende cd&#8217;s van de laatste maanden. Er klinkt geen noot te veel, waardoor het nog meer lijkt of Buchanan bij je in de kamer staat om zijn relaas te doen. En dat is het relaas van een dapper man: gevoelig maar nooit huilerig, melancholisch maar nooit sentimenteel.

Gerelateerd