Bernard Wesseling. Naar de daken. Querido, 64 p., € 17,95

****

door Rob Schouten

Gedichten

Bernard Wesseling (1978) was in zijn debuutbundel Focus (2006) nog een beloftevol keetschopper vol uitdagende branie. Maar ernst en melancholie zijn over hem neergedaald. Zo leuk is het leven niet. In Naar de daken staat nu een heldere misantroop voor ons. Bijvoorbeeld in het gedicht ‘Wat valt er te lachen’: Soms wanneer je hoopt te flaneren / kom je zo’n stokoud echtpaar tegen, / een kindpaar haast, in de echt bijgezet/ leunen ze elkaar vooruit. Mooi verwoord, raak gezien en ongeveer een memento mori. En er staan meer van dit soort gedichten in deze bundel, die hier en daar aan het werk van Menno Wigman doet denken. In ‘Onwennig gebed’ zinkt de dichter zelfs op de knieën voor zijn bedje: Het hogere heeft zich afgewend, lijkt wel, / nu dat het zich nodig weet. Het lijkt me bij alle schijn van pose een oprecht gemeende cri du coeur. Die Wesseling! Toch nog onverwacht een echte, zoekende...