Het humeur van Alexis de Roode kan niet kapot. Zelfs het allerge-woonste stemt hem verbaasd en opgewekt. In de spiegel kijkend en een naargeestig gelaat ont-warend schrijft hij: Over mijn zweren / spreidde een gouden licht zich uit. / Diep in het huis klonk harpmuziek. / Uit de tuin woei de geur van viooltjes. Deze bui duurt de hele bundel. De Roode wil almaar zingen: Muren trekken hun schaduw in / zoals een kat haar nagels en ik lach. Wie weet onderdrukt hij achter een masker grote angsten (Niemand is in paniek. / Niemand is voortdurend in blinde paniek) maar hij werkt toch vooral bevrijdend, al raakte ik wel wat uitgeput van zo veel ‘zingen zo groot als een heideveld’.

**1/2 Alexis de Roode. Gratis tijd voor iedereen. Podium, 52 p., € 15,-