Klassieker

Dostojevski is een merkwaardig geval. George Steiner beschouwt hem als de grootste schrijver uit de wereldliteratuur, Vladimir Nabokov vond hem een ongelofelijke prutser. Vijftig jaar geleden vond ik, toen ik Misdaad en straf las, Dostojevski een geweldenaar.

Bij herlezing van Misdaad en straf in de vertaling van Lourens Reedijk stoorde mij nu dat Dostojevski alles verhevigt. Iemand wordt niet boos, maar ‘buiten zichzelf van woede’. Iemand schrikt niet, nee, bij hem ‘voert een hevige huivering door al zijn leden’. Iemand is niet blij, nee, ‘hij werd bevangen door een overweldigende vreugde’. De personages praten niet met elkaar, nee, ze schreeuwen, maken tegelijkertijd ruzie en schelden elkaar uit. Bij Dostojevski gebeurt alles bovendien ‘plotseling’. Op de pagina’s 98 en 99 gebruikt hij het woord maar liefst vijf keer. Het zou van goede smaak getuigd hebben als hij het vier keer geschrapt had.

In de vertaling van Misdaad en straf die ik vijftig jaar geleden las (van...