11-10-2008
Door Kees Driessen

CAFÉ DE LOS MAESTROS – Bij een film over een muzikaal onderwerp krijg je de soundtrack cadeau. Dat werkt met name goed bij traditionele en nostalgische muziekgenres: van Franse chansons tot Bosnische zigeunermuziek. Omdat nostalgische muziek verhalend en beeldend klinkt, maar vooral omdat cinema een nostalgisch medium is. Op de filmrol worden Rudolph Valentino, André Hazes en Heath Ledger nooit meer ouder, terwijl ze in werkelijkheid verdwijnen in het verleden.

Muziek die wordt gemaakt door oudere muzikanten, met de dood in het kielzog, is dubbel nostalgisch. Dat geldt ook voor de documentaire Café de los maestros, die niet anders omschreven kan worden dan als ‘Buena Vista Social Club voor de tango’. We zien oude meestermusici mijmeren over vroeger, door hun wijk wandelen, elkaar om de hals vallen, oefenen in de studio en uiteindelijk optreden in een uitverkochte zaal. Dit alles speelt in Buenos Aires, de stad waar de muzikanten in de...