24-05-2008
Door Kees Driessen

EL ORFANATO – Je loopt langzaam door een slecht verlichte, krakende gang in een donker huis. Je hoort zacht gehijg, of het kloppen van een hart, of spannende muziek die langzaam harder wordt. En dan slaat de deur achter je dicht! Het werkt elke keer en dat heeft weinig te maken met hoe goed de film is. Het is een onvermijdelijk fysiek effect, net als bij opnames door de voorruit van een raceauto. Je lichaam reageert erop, of je nu wilt of niet. Sommige horrorfilms zijn geheel en al opgebouwd uit zulke schrikeffecten en die films zijn meestal niet erg goed. Ook El orfanato slaat een beetje te veel deuren dicht, maar het is daarnaast ook een intelligente, psychologische en confronterende horrorfilm, over een moeder die met man en kind terugkeert naar het weeshuis waar ze opgroeide. De regisseur, Juan Antonio Bayona, komt uit Spanje, het land waaruit ons recentelijk de horrorfilm REC en het gruwelijke sprookje Pan’s Labyrinth bereikten. Het lijkt...