Vijf jaar geleden stond ik elke donderdag vroeg op om de live radio-uitzending van France Culture vanuit café Select mee te maken. Behalve nieuws, weerbericht en buitenlandse correspondenten had de programmamaker Pierre Assouline altijd een hoofdgast. Ik herinner me hoe dat een keer Michel Piccoli was, die ik eens in Amstelveen heb zien spelen in een idioot stuk van Marguerite Duras. Hij is tachtig jaar, speelde veertig jaar geleden in Het Dagboek van een kamermeisje, en hij zou net weer op een Parijs toneel gaan staan.

Meestal verliet zo’n gast direct na het gesprek het café om weer in bed te kruipen, maar Piccoli bleef gezellig zitten, en vroeg mij van alles over het toneel in Nederland, waar ik de antwoorden niet op wist. Ik vroeg hem of hij geen zin had nog eens een keer een film te maken. Jazeker, en hij wist zelfs al precies hoe die film zou worden. Maar hij wilde absoluut niet dat iemand anders iets over die film te zeggen zou hebben. Hij zocht dus een financier die hem...