Tijd van leven

Hoe doorstaat u de tand des tijds?

‘Ik zou nooit meer jong willen zijn. In het diepst van mijn gedachten ben ik een oude man. Als ik een spurt maak om de tram te halen, merk ik dat mijn lichaam me laat weten dat ik vijfenzeventig ben, maar ik voel me niet zo. Ik voel me nu vijfenveertig, vijftig. Op mijn veertigste had ik een diepe depressie, ik dacht dat het afgelopen was. Maar het cliché “het leven begint bij veertig” is waar. Sindsdien ging het met mijn werk opeens goed, ik kreeg er een enorme lol in, was in full swing, schreef en tekende heel veel. Dat zou ik nu niet meer kunnen.

Fietsen door Amsterdam doe ik niet meer, ik ben te verstrooid. Maar ik heb een elektrische fiets, daarmee vlieg ik over de weg: de Nesciobrug over en je bent in een strook natuurgebied langs het IJ waar ontzettend veel vogels zijn. Zo’n fiets kan ik iedereen aanbevelen.’

Voor welk boek wilt u eindelijk tijd maken?

‘Voor Oorlog en vrede van Tolstoj. Het hoort zó bij de literatuur. Maar...