Fotodocument / Iran nu

Ik was al ruim tien keer op het vliegveld van Teheran geland voordat ik eind jaren negentig in Iran ging wonen. Toen pas begreep ik het vreemde gevoel dat me telkens overviel in de taxi naar de stad, nadat een vrouw in chador mijn paspoort had gecontroleerd en de deuren waren opengegaan waarachter een mensenmenigte met bloemen stond te zwaaien om familie uit Amerika te verwelkomen. Alles leek opeens veel trager te gaan dan in Europa, alsof de mensen en de auto’s zich door water voortbewogen, in plaats van door lucht; alsof dit grote, oude land zich niets aantrok van het jachtige tempo van de rest van de wereld.

Toen bedacht ik dat Iran misschien eerder een eiland was dan een deel van het Aziatische continent. Een eiland dat van de wereld was afgesneden, waar alles anders was. Om te beginnen de taxichauffeurs: in plaats van te klagen over het weer of de benzineprijzen vroegen ze me of ik van poëzie hield om vervolgens uit hun hoofd een paar regels van Hafez...