U las op 13 februari in dit weekboek dat er een Binnenhof-sudoku aan de gang was. De vraag was: hoe nu verder met Afghanistan? Voor de PvdA waren trainers goed, maar was Uruzgan fout. De rest van Afghanistan was goed, maar er vechten was fout.

Vechten in Uruzgan was dus foutfout, trainen buiten Uruzgan was goedgoed. Je kon nog kibbelen over het aantal militairen dat je nodig hebt om die trainers te beschermen, maar niet over het feit dat die beschermers nodig waren. Twee weken later viel het kabinet.

Daarop las u in dit weekboek dat het heel raar was dat één optie, tussen de verhitte koppen en rechte ruggen, wel op een ruime Kamermeerderheid kon rekenen, maar in het crisisgeweld was vergeten. Er stond: ‘Een niet-militaire missie buiten Uruzgan. Dat werd dus uiteindelijk de enige politiek aanvaardbare optie voor de PvdA. Trainen, liefst van politiemensen, in veilige, hoogommuurde garnizoenskampen. (…) Bevrijd van de giftige crisisdamp zou (…) de vierde optie, weliswaar niet...