Zijn vader is veranderd in een gebrekkige, klagende bejaarde en daar heeft Paul Teunissen het moeilijk mee. Verslag van een toenadering.

Met Pasen was het weer zover. Mijn vader (75) wilde een diner bij hem thuis – in zijn serviceflat – en als altijd moest en zou hij vijf gangen maken. Ik had aangeboden wat eerder te komen om hem te helpen met de voorbereiding. Hij zat in zijn stoel, half van de deur afgekeerd, tegenover de televisie, die bij wijze van uitzondering uit stond. Als je elkaar al zo lang kent, heb je genoeg aan een blik om te zien hoe iemand eraan toe is. Het beloofde weinig goeds. ‘Wat kan ik doen?’ vroeg ik. We hadden nog een uur voor de meute kwam en ik probeerde opgewekt te klinken. Maar kennelijk was mijn toon toch geagiteerd geweest.

‘Pffffffffff,’ zei hij. ‘Van mij mogen ze allemaal wegblijven.’ Het dineetje was zijn eigen idee geweest.
‘Waarom doe je nou zo?’ vroeg ik. Anderhalf uur had ik gereden. Vrouw en kinderen in het bos achtergelaten...